Toen moeder nog nét niet dood was, kwamen haar spulletjes al een paar keer ter sprake in familieberaad. De weinigen die daarbij waren betrokken, wensten eigenlijk allemaal slechts een tastbare herinnering aan moeder. Dat gold ook voor mij. Ondertussen staat de inhoud van een bescheiden opslagbox bij mij in huis. Vandaag kwam daar een ijskast en een wasmachine bij. Niet uit melancholische overweging, maar uitsluitend uit praktische. De ijskast is groter, zuiniger en nieuwer dan diegene die er stond. En het lichtje doet het. De wasmachine was op sterven na dood. Zijn doodskreten waren tot ver in de straat hoorbaar als hij centrifugeerde. Ik had een band met ‘m. Hij krijgt rust. De wasmachine van moeder is muisstil en blijkt ook nog eens van hetzelfde merk als mijn droger, dus is het ook nog eens een schattig setje. Jippie…
De reden dat er meer bij mij thuis terecht is gekomen dan bij anderen in de familie, is dat ik de enige ben die, op dit moment, tegen een echtscheiding aankijkt. Gedurende de afgelopen tijd wordt me steeds, druppelsgewijs, duidelijk gemaakt dat er straks dingen weg zijn uit mijn huis. Die verhuizen naar de nog te verkrijgen woning van de aanstaande ex. Dingen waar ik niet bij stil sta. Gedeeltelijk ontkenning, maar voornamelijk ongezonde desinteresse. Gelukkig heb ik een omgeving die me er regelmatig aan herinnert wat een gezelligheid me nog allemaal te wachten staat.
Ik ga hier niet voor de zoveelste keer uiteenzetten waarom ik al blij ben als ik genoeg energie heb om de dagelijkse noodzakelijkheden te doorstaan. Op dit moment is het voldoende om te weten dat ik er weinig (zeg gerust niks) bij kan hebben, zonder dat ik daar een prijs voor betaal. Soms doe ik het mezelf aan. Soms mijn omgeving. Zoals gezegd ben ik binnenkort gescheiden. Niet mijn wens, op z’n zachts gezegd, maar ik ben reëel genoeg om te begrijpen dat je niet bij elkaar moet blijven als één van de twee niet meer van de ander houdt. Doet flink ‘au’, maar verder kan je daar weinig aan veranderen. Ik heb volledige medewerking toegezegd onder één voorwaarde. Dat ik niets zelf hiervoor hoefde te doen, dan wel te regelen.
Zucht.
Dat gaat niet lukken. Als ik wil blijven waar ik zit (een huurwoninkje in een arbeidersbuurtje) moet ik een shitload aan subsidie aanvragen. Behalve dat ik al uitslag krijg bij het idee dat ik überhaupt iets aan moet vragen bij de overheid, heb ik hier ook helemaal geen energie voor. Maar goed, ik moet wel. De scheidingspapieren zijn getekend en dan worden beloftes al gauw vergeten, afgezwakt of verdraaid. Maar weer een beroep doen op mijn oudste dochter. Ook al iets wat ik niet graag doe. Ze heeft genoeg aan haar eigen hoofd. Maar ze is graag mijn rots in de branding. Gelukkig. Een rots die niet aan erosie onderhevig is.
Soms komt de loop der dingen op een prettige manier samen. Ik denk nooit na over bestek. Bestek is er gewoon altijd. Het bestek bij mij in de la is het bestek dat straks gaat verhuizen, druppelde onlangs bij me binnen. Niemand in de familie had om het bestek van moeder gevraagd, dus vroeg ik het. Het was geen probleem. Blijkt het bestek nog uit mijn eigen jeugd te stammen. Ik kan me zelfs de doos nog herinneren waar het verzilverde bestek in zat. Ik zag het bestek en ik zat met oma en moeder aan de keukentafel de geur van zilverpoets op te snuiven.
Een vergeten herinnering teruggewonnen. Pure winst.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren ook natuurlijk.
Dat kan via: vadertje.backme.org
