Er is iets grof mis met onze parlementaire democratie. En dan met name in de 2de kamer en het kabinet. Ik kan me herinneren dat er een tijd geleden ook al behoorlijke ophef was over de gang van zaken rond staatssecretarissen en ministers, die ongegeneerd hun huidige baan slechts als opstap zagen naar een goedbetaalde functie in het bedrijfsleven. Dat gold ook voor een schrikbarend groot aantal parlementariërs. Het volk sprak er schande van. Iets met plicht. Eergevoel. Het dienen van de Democratie en nog meer deftige, heftige bewoordingen. Ook gebezigd door de voorzitter, als ik me goed herinner.
Gelijk hebben ze.
Maar zoals gewoonlijk ebde de verontwaardiging weg. De tactiek die daarvoor werd gebruikt is altijd hetzelfde. Zolang mogelijk geen aandacht aan besteden en lastige vragen geïrriteerd wegwuiven. Dat gebeurt al een tijdje met alle vervelende onderwerpen. Wij, het volk, komen niet veel verder dan de initiële verontwaardiging. We hebben allang geen puf meer om de verontwaardiging door te zetten. Dus gaan de baantjesjagers en gewetenlozen gewoon hun gang. De hufter-maatschappij wordt geboetseerd. En wij staan erbij en kijken ernaar. Ondertussen worden we als zij. Degene die wel aan het pluche blijven plakken worden door het bedrijfsleven waarschijnlijk als incapabel of ‘besmet’ gezien.
Soms kopen ze ook een kat in de zak. Want wie, bij z’n volle verstand, wil nu Cora van Nieuwenhuizen hebben. Behalve een boevenbende, natuurlijk. En verdomd. Ze wordt namelijk voorzitter van Vereniging Energie-Nederland, de branchevereniging van energiebedrijven. Die club vertegenwoordigt onder meer Shell, Eneco, Vattenfall en Essent. Ook het Russische Gazprom is lid van de lobbyclub. Alleen die laatste zou al genoeg moeten zijn om volmondig NEE tegen zo’n club te zeggen. In plaats daarvan hapte Cora gretig toe naar de energie-euro’s van de stinkend rijken.
Zo’n beetje alles is fout wat er fout kan zijn aan deze ’transfer’. Weglopen van genomen verantwoordelijkheid, onder mom van het beschimmelde excuus dat het ’tropenjaren’ waren en dat de balans tussen privé en werk nu ‘beter in balans’ zouden zijn. Ze zal bij het uitspreken van die woorden wel een paar keer hebben moeten slikken, want zo’n jokkebrok laat zich natuurlijk niet makkelijk doorslikken. Omdat ze als bewindspersoon ook kort even over het klimaat ging, mogen haar ambtenaren van nu straks 2 jaar niet met haar praten. Belangenverstrengeling. Alles riekt. En niet erg lekker. De kennis die anderen wordt onthouden, kan zij waarschijnlijk oncontroleerbaar meenemen naar haar nieuwe, onfrisse werkomgeving.
En wij zijn weer heel even verontwaardigd. Ook over het baantje dat vrijkomt en ongetwijfeld weer wordt ingenomen door iemand die over een paar jaar, met de belofte van een dik gevulde portemonnee op zak, een functie elders aanneemt. We worden geboetseerd naar het beeld van onze ‘leiders’, zodat we bij de volgende verkiezingen onze voorgeknede weerspiegelingen kunnen kiezen.
En we denken dat het onze eigen keuze is.
Wee ons.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren zal ‘ns tijd worden, onderhand!
Dat kan via: vadertje.backme.org
