Ik heb nooit begrepen dat mensen denken dat hun identiteit wordt bepaald door het stukje grond waar ze zijn geboren. Identiteit wordt door vele invloeden gekneed. Allereerst het eigen karakter en dan, zeker zo belangrijk, je omgeving. En dan bedoel ik de mensen in je omgeving. Waar je van leert, die je opvoeden, die je laten nadenken over van alles en nog wat. Dat wat zij belangrijk vinden in het leven. Verder is het aan jezelf. Je eigen weg zoeken. Je talenten ontdekken. En er wat van proberen te maken. Waar je wieg staat heeft daar nauwelijks invloed op. Althans in termen van topografie. Arm en rijk, is een heel ander verhaal, maar dat is een ander onderwerp.
Bij een bepaald gebied kunnen bepaalde gebruiken horen. Die kun je prettig vinden of niet. Maar het heeft geen invloed op je identiteit. Tenzij je het je aan laat praten. Chauvinisme, patriottisme en vaderlandsliefde zijn begrippen waar je voor moet oppassen. Ze werken remmend. Omdat het meestal hand in hand gaat met het gevoel dat alles wat over de grens ligt, minder is dan wat daarbinnen ligt. De nadruk ligt overdreven zwaar op de defensie. Beschermen wat je kent en weren wat je niet kent. Het remt in de ontdekking van nieuwe werelden en inzichten. Nu moet je niet denken dat ik anti-Nederland ben. Ik wil ook graag dat het Nederlands Elftal overal kampioen wordt, dat Nederlanders me tot tranen roeren als naar olympisch goud rennen, springen, fietsen of zwemmen. Het remt mij niet hetzelfde gevoel te hebben voor sporters uit andere landen die grootse dingen laten zien.
Vroeger betrapte ik mezelf ook wel eens op een trots gevoel op ‘mijn’ land. Holanditis vond ik prachtig. Een half miljoen mensen die demonstreerden en ik was er één van. Dat Nederland door de rest van de wereld als gidsland werd gezien vervulde me ook met enige trots. Maar dat was een andere tijd. Mijn identiteit was al redelijk gevormd (ik was toen 20). En trots was ik voornamelijk op de mensen zelf. Die over de grenzen keken. Die gevaar zagen en de wereld wilden waarschuwen. Zelfs de politiek liep toen nog voorop bij vernieuwingen. Hoe anders dan nu. De weg van de hoop die ingeslagen leek, liep dood. Er volgde een tijdperk van stilstand en zelfs achteruitgang. Nederland ging van gidsland naar lachertje van Europa. In vele lijstjes waar we vroeger van gewend waren ze aan te voeren, bungelen we nu troosteloos onderaan. De afgelopen 10 jaar waren een triest dieptepunt. En die wedstrijd lijkt ook nog op een verlenging uit te lopen. Om er nog maar even een sportmetafoor tegenaan te kwakken.
Spanje en Portugal vinden Nederland conservatief. Niet zo lang geleden waren dat dictaturen. Hoe triest is dát. Als patriot moet je toch een zenuwinzinking nabij zijn. Schaamte die zich voorbij de trots wringt. Dat moet geen prettig gevoel zijn. Maar goed, als je daar last van hebt, dan heb je toch ergens in het verleden je aan laten praten dat vaderlandsliefde leidend moet zijn in je leven. Dat is niet zo.
Juich wanneer het kan en haal je schouders op waar het moet. Maar ben vooral jezelf. En dat is niet in eerste instantie Nederlander. Maar gewoon mens.
Net als iedereen op dit rampenbolletje.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren ook!
vadertje.backme.org
