Deze dag zal, zolang ik leef, de twee uitersten van mijn emotionele spectrum vertegenwoordigen. Een bizarre samenloop van omstandigheden leidde precies één jaar geleden ertoe dat mijn oudste dochter en ik, in hetzelfde ziekenhuis waren, letterlijk op een paar meter afstand van elkaar met slechts een (systeem)plafond ertussen. Ik kreeg de definitieve bevestiging dat ik kanker had en mijn oudste dochter was Pim, mijn eerste kleinzoon, aan het baren. Veel tegenstrijdiger kan het niet. Ik kan me vooral het onwerkelijke gevoel van die dag herinneren. Goed, het moet eigenlijk 1 september zijn. Toen is alles in gang gezet, alleen koos Pim ervoor om pas na 12-en geboren te worden. Dichterlijke vrijheid geeft mij de bevoegdheid om het samen te ballen op 2 september.
Sindsdien zijn bizarre twists en eigenaardige wendingen vol van drama en rampspoed meer gemeengoed geworden in mijn leven dan me lief is. Als ik een écht goede schrijver zou vragen een boek te schrijven over wat mij, pak ‘m beet, de afgelopen anderhalf jaar is overkomen zou er geen exemplaar van worden verkocht. Het zou als ongeloofwaardig weggehoond worden door elke uitgever die bij z’n volle verstand is. Het is Murphy’s Law tot de 10de macht. Ik heb er al een paar keer om moeten lachen. Niet hardop natuurlijk, want dat is geen gezicht zonder bijbehorend geluid.
Vanaf dat ik mijn eerste pijntje kreeg in mijn keel en ermee naar de huisarts ging, heb ik in de Kiezelkronieken opgeschreven wat me, met betrekking tot keelkanker, allemaal is overkomen. In mijn andere stukjes heb ik mijn andere, soms bizarre avonturen, opgeschreven. Af en toe lees ik stukjes terug. Steeds vaker moet ik er om lachen. Tijd maakt van elk verdriet een grap. Gelukkig. Terwijl ik dit schrijf schiet me een mooie, korte dialoog die ik op televisie hoorde, te binnen:
Vrouw: “Is alles een grap voor jou?”
Man: “Alleen als het belangrijk is.”
Die dialoog herbergt het medicijn tegen gekte. Van intens verdriet kun je volgens mij gek worden als je er geen verdediging tegen hebt. En dat is de lach. Die moet mettertijd komen, anders word je gegarandeerd psychisch patiënt. Ik speek inmiddels uit ervaring. Ik heb er tegenaan geschurkt. Dat weet ik zeker. De lach heeft me uiteindelijk gered. De lach om mezelf. De lach om de absurditeit van het bestaan. De lach die de onvoorwaardelijke liefde van een kind op je gezicht kan toveren. Mijn dochters hebben me met hun vermogen bij mij de lach naar boven te halen, al meerdere keren gered. Zonder dat ze het weten.
Vorig jaar heeft Pim mij gered. En dat heb ik vandaag óók een beetje gevierd.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren? Graag!
vadertje.backme.org
