Vandaag was het weer eens zover. Een opborrelende ergernis aan mijn ‘geloofsgenoten.’ Met mijn dieprode socialistische hart (nee, daar bedoel ik niet het communisme van Cuba, China of de voormalige Sovjet Unie mee), maar het hart dat er van overtuigd is dat een overheid de zwakkeren en hulpbehoevenden altijd moet beschermen. Niet in de laatste plaats tegen de overheid zelf. In ieder geval zorgt dat hart ervoor dat ik warme gevoelens koester voor vakbonden die opkomen voor de rechten van arbeiders. Maar gottogottogod wat zitten daar toch af en toe beroepsmekkeraars tussen zeg. Vanavond zag ik er weer zo een voorbijkomen in het 8 uur journaal. Stella Salden, voorzitter van NU’91 werd naar haar mening gevraagd over de privacywet met betrekking tot het wel of niet verlenen van toestemming aan een werkgever om te informeren naar een wel of niet gezette vaccinatie tegen corona. En dan met name bij zorginstellingen waarbij de gezondheid van een patiënt gevaar loopt. Mensen met een verzwakte afweer, bijvoorbeeld.
In de hoogste boom zat dat mens. En ik nog hoger op de kast. Bij het woord privacy krijg ik al jeuk, gooi daar ongenuanceerd, semi-verongelijkt kijk-mij-eens-opkomen-voor-de-werknemers-kant-noch-wal-rakende-onzin-uitkramen overheen en ik krijg er schimmel en rode nekvlekken bij. De privacywet in Nederland. Wat een afgrijselijk gedrocht is dat. De wet is hét voorbeeld van hoe doorgeschoten goede bedoelingen in totale verlamming kunnen verzanden. De wet zit dusdanig dichtgetimmerd dat er voor redelijke uitzonderingen nagenoeg geen ruimte is. Tenzij er een wetswijziging wordt doorgevoerd. Werkelijk iedereen kan die wet voor z’n karretje spannen. En dus misbruiken. Op het oog verstandige mensen krijgen meer dan regelmatig een waas voor hun ogen als privacy ter discussie wordt gesteld. Ik gun iedereen z’n privacy en ik hoef ook niet, zoals in China, na elke stoeptegel een gezichtsherkenningscamera op mijn kop gericht te hebben, maar in Nederland zitten we helemaal aan de andere kant van dit spectrum. Ik weet niet of het waar is maar ik hoorde laatst ergens dat wij, in Nederland, de strengste privacywet van Europa hebben.
Hoe dan ook, omdat we er met z’n allen zo’n vreselijke ophef over maken, is privacy tot een soort nationale religie verworden. Kom niet in iemands privacy. Want dan ben je een fascistoïde of communistische heilsoldaat die op zijn minst jarenlang het gevang in moet. Zelden kom ik mensen tegen die de privacywet net zo’n gedrocht vinden als ik. Nog even terug naar die vakbondsdame uit het journaal. Zij was absoluut tegenstander van het verlenen van recht aan zorginstellingen om naar vaccinatie tegen corona te informeren. In dit geval ging het om een noodkreet uit de ziekenhuizen om patiënten die op afdelingen liggen waar de kwetsbaren terechtkomen, zoals bijvoorbeeld oncologie, gerust te kunnen stellen. Stella Salden vindt van niet.
Zij vroeg zich af waar de discussie naar toe gaat. Gaan we dan ook vragen om een oogmeting? Of laten we een alcoholtest doen? Jezus Christus godsammeliefhebben! Een mondiale pandemie door corona even achteloos vergelijken met een oogmeting. Ben je dan van de pot gepleurd of niet? En waar hebben we het over? Een ziekenhuis dat én z’n patiënten én zijn medewerkers wil beschermen. Mij maak je niet wijs dat er ook maar één iemand in de zorg werkt die denkt: “zo, nu ga ik eens even lekker de privacy schenden, jippie”. Dat Stella Salden deze vergelijkingen zonder enige schroom de camera in blaft zegt genoeg over het doorgeschoten gedrocht dat daardoor buiten discussie staat. En dat kan niet.
Mijn rode hart botst hier frontaal op de hoeders van de huidige privacywet. En die komen meestal uit mijn hoekje. Helaas.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is welkom en kan via:
vadertje.backme.org
