Op 8 mei 2020 publiceerde ik op bastapunt.com voor het eerst sinds mijn aller-allereerste stukje in 2018, de eerste van wat toe nu toe heeft geresulteerd in zo’n 800 stukjes. Best veel in iets meer dan een jaar tijd. Op een zeldzaamheid na, schreef ik elke dag minimaal twee stukjes. Eén ervan was gratis te lezen op m’n site bastapunt.com of via mijn donatiepagina vadertje.backme.org. De ander ging rechtstreeks via de mail naar mijn vaste donateurs. Daar komt nu een eind aan. Althans gedeeltelijk. Ik zal proberen uit te leggen waarom en vooral waarom nú.
Iedereen heeft wel een alarmbelletje dat afgaat als het mis dreigt te gaan. Die had ik ook. Omdat ik dat belletje in mijn leven veel te vaak heb genegeerd, heb ik het mezelf onnodig lastig gemaakt. De voorbeelden die ik kan opsommen zijn talrijk. Ik zal er kort één noemen, omdat die wel illustreert hoe dom het is om (langdurig) je eigen alarmbellen te negeren.
Ik heb een poos in de transportwereld rondgelopen. Daarin heb ik allerlei beroepen uitgeoefend. Van logistiek planner, manager, chauffeur tot manusje van alles. Er is een periode geweest dat ik ’s nachts op de vrachtwagen reed. Ik heb onderweg een black-out gehad en was met mijn vrachtwagen in de berm beland. Een paar honderd meter verder dan ik me kon herinneren. Wonderwel heb ik bomen en lantaarnpalen gemist. Op één na. Elke ander mens zou hier enkele conclusies uit trekken. Ik niet. Het ging wel weer, dus kon ik weer verder. Later die week stortte ik in. Gelukkig tijdens het laden van een bestelbusje en niet achter het stuur. Gevolg: opname ziekenhuis. Dubbele longontsteking. Kantje boord, volgens de artsen.
Dit was een voorbeeld dat niet op zichzelf stond. Mijn leven is doorspekt met dat soort momenten. Een vreemd soort loyaliteitsgevoel (arbeidsethiek?) dat ik tot in het belachelijke overdreef. Uiteindelijk heeft dat in nogal wat blijvend ongemak in lijf en leden geresulteerd. En mijn alarmbellen zijn stuk. Dat is niet zo heel erg, want er is er één voor in de plaats gekomen. Maar dan moet ik wel scherp zijn. Ik heb het over de negeerbel. Ik merk dat ik op het moment weer veel aan het negeren ben. Old habbits die hard. En dat is gezien mijn medische status van dit moment zéér onverstandig. Dus moet ik de rem intrappen. Dat gaat niet van harte. Sterker nog, dat voelt heel erg tegennatuurlijk.
Mijn fysieke toestand loopt achteruit. Waar voortgang verwacht werd. Ik slaap nu meer dan ik wakker ben. En dat hakt flink in mijn beschikbare tijd. Die gaat nu voor een groot deel op aan schrijven. Dat vind ik op zich niet erg. Schrijven is m’n lust en leven. Maar om te kunnen schrijven heb ik wel een leven nodig. En als dat slapend gevuld wordt, dan blijft er weinig over. Er staat ook, moet ik tot mijn eigen verdriet constateren, te weinig tegenover. De ambitie toen ik begon was zo groot als mijn enthousiasme. Ik zou toch zeker een paar honderd donateurs bij elkaar weten te schrijven en vervolgens de kankerbestrijding laten delen in de opbrengst. Onderweg zou ik ook wel even ervoor zorgen dat ik niet meer afhankelijk zou zijn van die vermaledijde UWV. Tja…
Dat pakte nogal anders uit. Na ruim 800 stukjes en een jaar dagelijks schrijven heb ik 20 donateurs. Trouwe donateurs, dat wel. In al die tijd is er maar één afgehaakt (weet iemand hoe het met Connie P. gaat? Ik zie haar ook niet meer op Twitter). Laat ik nog maar even benadrukken dat het mij nooit om de poen ging. Althans niet in de zin dat ik er rijk van moet worden. Bijna alles van (materiele) waarde heb ik tijdens mijn leven al weggegeven. Dus dat interesseert me maar matig. Wel stoort me dat ik niet genoeg bij elkaar kan schrijven om onafhankelijk te zijn. En dan bedoel ik onafhankelijk van het gedrocht dat UWV heet. Ik ben nu eenmaal voor het leven afgekeurd. Werken kan ik niet meer, schrijven gelukkig wel.
Anyway. Ik moet me aanpassen naar mijn huidige situatie, wil ik langer meegaan dan vandaag. Dus doe ik dat. Ik blijf schrijven, alleen minder. Ik heb mijn donatiepagina aangepast. Vaste abonnees kunnen niet meer kiezen. Eén abonnement van 4 euro per maand. Dus diegene die nu 8 euro donateur zijn kunnen dat terugdraaien naar 4. Je mag het ook laten staan natuurlijk, maar dat moet je zelf weten. Vanaf nu komen er twee columns (gegarandeerd) per week in je mailbox. Misschien meer, maar nooit minder. Gezien de aversie die sommige mensen hadden tegen de KWF heb ik het goede doelen principe laten varen. Nog maar één goed doel en dat ben ik. Uiteraard blijft de mogelijkheid bestaan om eenmalige donaties te doen. De fans van Dries hoeven niet te treuren. Dries wordt niet vergeten. Ik zal stiekem aan zijn verhaal blijven werken tot er een leuk boekje uitrolt. Die vaste donateurs dan weer met flinke korting kunnen kopen. Gratis te lezen columns blijf ik ook schrijven, maar niet meer in het zelf opgelegde regime van één per dag.
Wanneer de vingers jeuken, wordt er getikt.
