Was ik het trucje van de chirurg vergeten? Dat was toch al een automatisme geworden? Voordat ik een slok van iets neem eerst even ‘droogslikken’ zodat het klepje in mijn stemprothese sluit. Gisteren ging het ineens vreselijk mis. Hoestend en proestend blafte ik via mijn luchtpijp een flinke slok cola uit. In een bruine waterval liep het via mijn nek mijn t-shirt in.
Na grondig ‘schoonmaakwerk’ aan m’n mobiele zwarte gat (tracheastoma, voor de liefhebbers), dacht ik in mijn overmoed dat het wel weer ging. U raadt het al. Ik slikte droog en er voelde niets fout. Wel kwam er een raar, zacht piepje uit m’n zwarte gat. Koffie en een nutriciadrankje (mokka!) waren nodig om mijn overmoed definitief af te straffen. De straf bestond uit een paar flinke, oncontroleerbare hoestbuien. Vergelijkbaar met ‘een slok water binnenkrijgen’ bij het zwemmen. Dat herkent iedereen wel.
De verdrinkingsdood lijkt me gruwelijk. Ik kan me er inmiddels iets bij voorstellen.
De diagnose was duidelijk. Een lekkende stemprothese. Dat betekent dat er geen blokkade meer zit tussen slokdarm en luchtpijp. Van alles dat wordt doorslikt, loopt een gedeelte van dat wat vloeibaar is, rechtstreeks de longen in via een onwenselijke open verbinding met de luchtpijp. Geen pretje, kan ik u verzekeren. Maar goed, zolang ik niks dronk kon ik het wel even uitzingen. Ondertussen was mijn oudste dochter Natasja op bezoek met kleinzoon Pim. Ik sprak met Natasja af dat zij morgen even zou bellen met de KNO afdeling van het AUMC. Later die avond appte zij me of het niet beter was om nu te bellen, zodat we alvast een afspraak voor morgen zouden hebben. Ik vond het best. Geen idee hadden we nog van de verkeersellende die ons de volgende dag te wachten stond.
Natasja, doortastend als ze is, had een afspraak gemaakt om half tien. Prima te doen. Half negen zou ze bij me zijn. Dan zou ik dochter Fleurtje (7) naar school hebben gebracht en weer thuis zijn. Er leek geen vuiltje aan de lucht. De voorbode begon bij het opstaan. Fleurtje voelde zich niet lekker. Geen koorts, wel flink aan het hoesten. Geen school voor haar. Moeder Linda gebeld en zij kon Fleurtje gelukkig even ophalen. Iets na achten was dat allemaal geregeld. Back on track.
Natasja was laat. Niks voor haar. Terwijl ik dat dacht kreeg ik een appje. Natasja. Het stond helemaal vast op de Diependaalselaan in Hilversum. De Gemeente Hilversum vond het nodig om werkzaamheden te starten tijdens de ochtendspits. Daarvoor moest een invoegstrookje van ongeveer 20 meter (!) na een rotonde, afgesloten worden. Onmiddellijk stond het helemaal vast. Het kostte mijn dochter 20 minuten extra. Op een ritje van 11 minuten. Dat bleek peanuts in vergelijking tot de ravage, door een kettingbotsing op de A2, die ons een uur extra kostte. Uiteindelijk, na een alternatieve route, kwamen we ‘slechts’ een uur te laat in het ziekenhuis.
Vanaf toen ging het vlotjes. Ik was vrijwel direct aan de buurt en mocht mee met een voor mij onbekende dokter. Dokter H. Een vakman, zo bleek. Met twee pogingen had hij de oude stemprothese verwijderd en de nieuwe geplaatst. In nog geen 10 minuten. En dat was inclusief mijn angstverhaal over mijn voorgeschiedenis. Natasja had dat verhaal kracht bij gezet door te overdrijven toen ze de dokter vertelde dat ik had gezegd dat ik nog liever van de tiende verdieping naar beneden sprong, dan ooit nog zonder algehele narcose zo’n behandeling te ondergaan. Ik had gezegd vanaf de zevende verdieping…
Dokter H. bleek niet onder de indruk en was een brok zelfvertrouwen en kennis. Hij hanteerde een trucje dat hij vaker gebruikt als de ruimte beperkter is dan wenselijk. Mijn zwarte gat is maar een kleintje en dat had hij goed gezien. Het trucje werkte en daarvoor ben ik hem opgelucht dankbaar.
Mijn stem krijgt vandaag nog rust. Morgen ga ik weer oefenen. Stiekem heb ik al een paar zinnetjes gebrabbeld.
Om met Gabbertje’s (of was het Gabber Piet?) onsterfelijke woorden af te sluiten: “Tering, dat kriebelt!”
Disclaimer: gratis lezen mag, anders graag even kijken op:
vadertje.backme.org
