Mijn oudste dochter heeft besloten. Donderdagavond wordt verplicht eten bij haar thuis. Verplicht vrijblijvend, natuurlijk. Niks in mijn familie gaat op dwingende toon. Op zich een goed idee omdat er een kleine kern aan fijne mensen mee-eet. Oma, Pim, Papa, Mama en Opa. Kleinzoon Pim (1) brengt op donderdag altijd de dag door in het vakantiehuisje van Oma. Papa Remco en mama Natasja werken dan allebei. Als de dag voor iedereen is geslaagd, wordt er lekker gegeten van een maaltijd die Natasja klaarmaakt. Als ik ergens aanschuif moet er meestal door de kok van dienst een extra inspanning worden geleverd. Ik ben namelijk vegetariër. De enige in dit gezelschap. Ik vind het vervelend als mensen voor mij een extra inspanning moeten leveren, maar ik vind het nog vervelender dat er, in een zichzelf beschaafd land noemend, nog zoveel georganiseerde dierenmishandeling plaatsheeft.
Dus, fuck it.
Dat afspraken vrijblijvend zijn is tegenwoordig een must voor mij. Ik weet nooit van te voren wanneer de onweerstaanbare vermoeidheid toeslaat. Het is daarom fijn als ik me kan beroepen op de ‘onder voorbehoud’-clausule. Gisteren zou de eerste keer zijn geweest dat ik aan zou schuiven. Ik moest daarvoor alleen nog even naar de tandarts…
Een paar weken eerder was ik voor het eerst sinds het gedoe met m’n tumortje weer bij haar op afspraak geweest. Ze zat voorheen bij een collectief van tandartsen in Hilversum, maar is nu voor haarzelf begonnen in Bussum. Vlakbij mijn oude MAVO. Hoewel Bussum om de hoek bij Hilversum ligt, kom ik er nauwelijks. Mijn mooiste jeugdherinneringen zijn verbonden aan locaties in Bussum. Een extra reden voor mij om mee te verhuizen naar haar nieuwe praktijk. Eerste reden is, uiteraard, dat ze een uitstekende tandarts is. Maar goed, ik was doorverwezen door de mondhygiëniste van het AUMC ziekenhuis in Amsterdam, die mijn gebit controleert op voortschrijdende beschadiging door de bestralingen die ik moest ondergaan. De mondhygiënist vertrouwt de gezondheid van mijn gebit (dat wat er nog van over is) niet en heeft mij verzocht foto’s te laten maken door mijn tandarts.
De foto’s zijn inmiddels gemaakt. Drie gaatjes geconstateerd. Drie! Kak! Gisteren is de eerste gevuld en volgende week de andere twee. Ik doe dat zonder verdoving. Dat heeft een paar redenen. Het is één van de weinige situaties waarin ik me nog oprecht ‘stoer’ kan vinden. Met een van pijn verwrongen gezicht, onbeweeglijk de helse boorroutine doorstaan. De spuit met ijskoude lucht schijnbaar moeiteloos weerstaand. Net doen alsof het ijskoude water m’n zenuwen niet tot in m’n tenen beroert. “Bijna klaar!” roept ze. Terwijl een klem uit een clip van Marilyn Manson mijn mond openspert, pers ik eruit “Wustig aan, woor.” Heroïsch is het. Daarnaast dacht ik dat alle zenuwen in mijn tanden wel zo’n beetje dood waren. Als laatste reden vind ik het uitermate onprettig als de halve dage stralen koffie m’n verdoofde bakkes uitlopen.
Door de onverdoofde behandeling toe te staan heb ik wel de rest van de dag zenuwpijn. Kolere, dat is …ahem… ‘onprettig’. Waarschijnlijk had die pijn ook toegeslagen als een eventuele verdoving was uitgewerkt. Hoe dan ook liep ik meteen de eerste afspraak mis uit een hopelijk nog lange reeks. Volgende week is nu al onzeker. Dan worden er twee gaatjes gevuld. Natasja loopt over van begrip. Maar ik vind het strontvervelend om af te moeten zeggen. Het alternatief is nog minder aantrekkelijk. Met pijn gezellig gaan zitten doen. Slecht idee.
Ik moet nog even nadenken of ik volgende week ook weer de held ga uithangen.
Disclaimer: alweer een gratis stukkie van Menno. Wil je doneren? Dan kan dat via vadertje.backme.org
