Afgelopen weekend keek ik Media Inside terug. En daar gebeurde iets waardoor ik onmiddellijk aan mijzelf moest denken. Even voor de duidelijkheid: Media Inside is een gortdroog satirisch programma dat met twee gasten, de media week doorneemt. Gepresenteerd door Gijs Groenteman en Marcel van Roosmalen. Dat is droog en gortdroog met elkaar mengen. Dan krijg je iets dat niet is door te slikken maar wat aangenaam op de tong blijft plakken. Regelmatig komt het voor dat gasten 80 procent van de tijd giechelend, gniffelend of schuddebuikend doorbrengen. Nauwelijks in staat er nog een fatsoenlijk woord uit te krijgen. Dit keer waren de gasten Tim (ken ik niet) en Daphne (die kent iedereen) Bunskoek.
Op een gegeven moment was er een fragment waarin luchtig werd gefilosofeerd over geld en wat mensen daar wel allemaal niet voor wilden doen. En hoever ze zijn bereid te gaan voor een goed doel. Uiteraard komt dan ook de ‘bloot-vraag’ aan de orde. Gijs vroeg aan Marcel of hij zijn piemel voor het goede doel zou laten zien. Gegniffel en gegiechel, natuurlijk. Marcel zei: “nee”…. “niet voor het goede doel, wel voor geld. Veel geld.”
En toen gebeurde het: terwijl de camera al van Marcel aan het wegdraaien was kon hij, nog net in beeld, eraan toevoegen. “ik vind dat de overheid daar verantwoordelijk voor is.” Woorden van die strekking. En ik dacht. Zo heb ik ook altijd gedacht. Bij elke inzamelingsactie dacht ik. Maar hiervoor moeten toch overheidspotten klaarstaan? Van onze belastingcenten, nota bene? Gebruik die!
De overheid doet dat niet. Op z’n best: zelden. De verdubbeling van het ingezamelde bedrag bij serious request, kan ik mij herinneren. Maar that’s it. Het is incidenteel en niet structureel. Dus de overheid maalt er niet echt om. Net zoals armoede en voedselbanken. Het woekert door terwijl het vrij eenvoudig opgelost kan worden. Maar het boeit de overheid maar matig (lees: niet). En dat is een schande, maar wel realiteit. Een realiteit die al heel, heel lang duurt en meerdere kabinetten overlapt. En niet alleen die van Rutte.
Dus blijven roepen dat zij het moeten doen, ontheft je maar periodiek van je eigen verantwoordelijkheid. Op een gegeven moment moet je zeggen: “Goed, ze doen het dus niet, dan draag ik een klein steentje bij.” Ik doe dat tegenwoordig, geheel tegennatuurlijk. Want ook ik vind dat de overheid dat eigenlijk moet doen.
Het nare bijeffect is, is dat degenen die hulp nodig hebben weer aan het kortste eind trekken als niemand iets doet. Als er twee bij het drijfzand staan te kijken naar een zakkende derde en wachten tot de ander iets doet, verzuipt de arme sloeber.
Kanker heeft me ervan overtuigd dat je niks op anderen moet afschuiven, als jezelf ook iets kunt doen.
Disclaimer: Weer een stukje van Menno! Leuk? Doneer dan via vadertje.backme.org
