Ik lig op de bank en ben weggedommeld als ik een ‘ping’ uit de hoek van de kamer hoor. De ‘ping’ komt van mijn computer en geeft alleen geluid bij belangrijke meldingen. De ping is een dwingeland die in mijn hoofd blijft rondzeuren tot ik het bericht heb gecheckt. Hoewel ik geen zin heb, zweep ik mezelf naar de hoek van de kamer om de dwingeland z’n mond te snoeren.
Ik zie een privé-tweet van Eva Hoeke – zij is bekend columnist én journalist van de Volkskrant. Eva vraagt of ik er iets voor voel om nog een keer mee te doen met “columns aan de keukentafel,” een cursus voor beginnende columnisten. Er is een uitvaller en Eva moet aan mij denken. Dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Dit keer niet bij haar thuis maar in een tot hotel omgebouwd kerkje. Corona gedicteerd.
Dat vind ik jammer.
Mijn gedachten gaan terug naar drie augustus vorig jaar. Ik ben weer bij Eva thuis. Het doet me denken aan mijn ouderlijk huis in Bussum, waar ik mijn jeugdige jeugd doorbracht. De gelukkigste tijd uit mijn leven. Daarna ging alles bergafwaarts. Maar dat is een ander verhaal. Beide huizen zijn oude woningen, groot met veel hoeken en gaten. Overal stapels met leesvoer. Een rommelige boekenkast waar alles dwars door elkaar staat. Ik weet zeker dat Eva precies weet waar alles ligt. Mijn vader wist dat ook. Toevallig delen de twee huizen ook hetzelfde huisnummer: 17.
Die drie augustus is samen met twee september – de dag dat mijn eerste kleinkind Pim (1) is geboren – het hoogtepunt van vorig jaar. In ieder geval zijn het de twee dagen van 2020 die ik me altijd zal blijven herinneren. De geboorte van kleinzoon Pim krijgt een bizar randje, dat bijdraagt aan de houdbaarheid van die herinnering.
Hij is geboren in Ziekenhuis TerGooi Blaricum. Op de derde verdieping. In dezelfde kamer is mijn jongste dochter Fleur (7) geboren. Terwijl mijn oudste dochter, Natasja, Pim uit haar buik perst, krijg ik de bevestiging dat ik keelkanker heb. Op de tweede verdieping van hetzelfde ziekenhuis. Precies daaronder. Zij ging naar huis met een gezonde baby, ik met een ongezonde tumor.
Drie augustus en twee september. Twee dagen. Bedroevend in kwantiteit, uitmuntend in kwaliteit.
Ik maak deel uit van de eerste groepjes die in 2020 naar de masterclass gaan. Maximaal vijf in één groep. Eva heeft in haar ‘reclame’ voor de masterclass de mogelijkheid genoemd, dat Marcel van Roosmalen langs komt schuifelen. Ons groepje heeft die mazzel. Het lijkt erop dat hij zich niet uit eigen vrije wil langs ons naar de keuken wurmt. De honger naar een broodje kaas en een toeterende rijinstructeur zijn de dwingende omstandigheden.
Eva noemt hem ‘Pluisje’.
Ik kan me de lessen van Eva nog allemaal herinneren. Een belangrijke heb ik uit noodzaak genegeerd. De ‘blik naar buiten keren in plaats van naar binnen’ ligt op ijs. Er is nogal wat ellende over mij uitgestort het afgelopen jaar. Dat moest ik eerst van me af schrijven.
Eva heeft me op drie augustus 2020 de bemoedigende woorden meegegeven dat de wereld mijn blik verdient. Die woorden ben ik niet vergeten. De kwantiteit zal ook in 2021 weer tegenvallen. Eén vinkje kan ik alvast bijschrijven. Kwaliteit telt.
Zes oktober 2021, de dag dat mijn blik ontdooit.
Disclaimer: gratis lezen mag. Je vindt de meeste van mijn columns terug op www.bastapunt.com
Wil je me steunen? Dat kan via vadertje.backme.org
