Wat zijn we toch een stelletje stiekemerds. Anderhalf jaar corona, weinig verkeer op de weg. Meer gebruik van het openbaar vervoer. Meer op de fiets. Iedereen is, ondanks covid-19, een stukje gezonder gaan leven. En wat doen we? We kopen tijdens de pandemie massaal auto’s ‘voor na de crisis.’ En dat is te merken. Alle (snel)wegen slibben weer dicht. Smerige uitlaatgassen vervuilen de omgeving in rap tempo. Net nu het allemaal een beetje schoner aan het worden was. We vinden met z’n allen al snel dat we ‘ons nu wel lang genoeg aan de regels hebben gehouden.’ Er moet wél worden geleefd. We willen best nog wel een beetje gezond blijven doen, maar we moeten er wel wat aan hebben. Voor de rest, de kolere voor ze.
We hebben kak aan het grotere goed.
Gestuurd moet er worden, godverdomme! Rijen met die hap. Nooit meer in die gore trein of bus. En die kolere-fiets hebben we nu ook wel gezien. De holbewoner in ons wil weer zijn monster berijden. Jankende motoren. Gas geven voor een rood stoplicht. Vanuit de schreeuwcabine medeweggebruikers de huid vol schelden. Dat is pas leven! Vergeten zijn de goede voornemens. We vinden dat we zo wel genoeg ons best hebben gedaan voor het klimaat. Trouwens, wie zegt dat het allemaal waar is? Al die ellende die ons door die doemwetenschappers wordt voorgespiegeld?
Nog niks van gemerkt!
Het zal onze tijd wel duren. En die van onze kinderen ook. Smeltende ijskappen? Nou en! Het is ijs en ijs smelt nu eenmaal. Dat gezeik! Bovendien is er tegen de tijd dat onze kinderen kinderen krijgen vast wel een oplossing in zicht. Daar hoeven ze ons toch niet mee lastig te vallen? We doen al genoeg zeg! Waar betalen we anders belasting voor? Precies, zodat de knappe koppen oplossingen kunnen verzinnen. Komt allemaal goed. En anders maar niet. Haha.
Erg leuk. Maar er zit veel te veel waarheid in bovenstaande (lichte) overdrijving.
Het komt niet goed. Niet vanzelf. Niet met een overgrote meerderheid die het de normaalste zaak van de wereld vindt om alleen aan zichzelf te denken. Die zich even zorgen heeft gemaakt om onze aarde omdat het nu eenmaal moest. Van de nood een deugd gemaakt. Het werd toch al de hoogste tijd dat de kilootjes eraf gefietst moesten worden. Gezonder eten waren we ook al langer mee bezig. Reactief goed doen. Omdat het zo uitkomt. Er komt geen nieuwe bestuurscultuur. Kernpunt daarvan het vertrouwen dat de overheid in zijn burgers gaat krijgen. Met als gevolg dat het wederkerig is. Dat was de gedachte. De uitvoering komt er niet.
De besturende macht wil dat namelijk helemaal niet. Ze vertrouwen de burger voor geen meter en gaan er vanuit dat de burger de kluit belazerd. En de gemiddelde burger wil helemaal geen overheid die hem vertrouwt. Want de gemiddelde burger is eerlijk en heeft niets te vrezen. Het gaat om die vermaledijde klaplopers. Zoals asielzoekers. Vluchtelingen. Marokkanen. Schorremorrie dat keihard aangepakt moet worden. Vertrouwen? Laat me niet lachen.
En zo gaan we onderweg naar weer een regeerperiode van de splijtzwammen der samenleving.
Onverbeterlijk.
Disclaimer: leuk stukkie? Doneer dan en er volgt meer. Dat kan via vadertje.backme.org
