Zoals de traditie-in-de-maak dicteert, ben ik op donderdagavond bij mijn oudste dochter Natasja, haar man Remco en kleinzoon Pim (1). De traditie in opbouw is, kort samengevat, het donderdagavonddiner met de kern van mijn familie. Op broer Henk na. Normaal gesproken schuift ook Madre de Familia Janny (mijn eerste vrouw en moeder van Natasja) aan, omdat zij elke donderdag Pim onder haar vleugels heeft. Zij heeft die dag belangrijke zaken te doen waardoor Pim een dagje extra verblijft op het kinderdagverblijf.
Er was een storing in het Vodafone netwerk. Heel af en toe druppelde er wat door. Met vertraging. Dat geldt ook voor Facebook, WhatsApp en SMS diensten. Ik word zo weinig gebeld, dat me die storing compleet is ontgaan. Tot ik een telefoontje krijg. Mijn telefoon gaat maar één keer over voordat de verbinding wordt verbroken. Het nummer kwam van een vaste telefoonverbinding uit Hilversum.
Het Wi-Fi netwerk bij mijn dochter thuis functioneert gelukkig wel. Ik kan het niet afgeschermde nummer via Google opzoeken. Het blijkt het nummer van de dierenambulance te zijn. Terugbellen lukt niet. Mijn dochter en haar man hebben ook Vodafone. Niemand aanwezig die terug kon bellen.
De angst was me ondertussen om het hart geslagen.
Zes weken geleden heb ik alles uit de kast getrokken. Posters gemaakt. Aanmelding bij Amivedi, dierenasiel en dierenambulance gedaan. Mijn kleine bolletje wol is toen van de ene op de andere dag verdwenen. Geheel tegen haar natuur in. Ik verzorg haar al vanaf haar twaalfde levensweek en ze heeft me altijd de indruk gegeven dat ze mij als haar moeder ziet. Als ik te lang uit beeld ben, katapulteert ze zich door het kattenluik. Met een razende storm aan niet aflatende paniekmauwen gaat ze op zoek tot ze me heeft gevonden.
Daarna is het goed. Neerploffend waar ze staat, met vier poten de lucht in en spinnen.
Eindelijk vindt mijn dochter een ingang naar het nummer dat me heeft gebeld. Ik kijk naar haar gezicht en ik weet het. Midas is dood. Voor de vorm vraag ik om de bevestiging maar die heb ik eigenlijk niet nodig. Ze is gevonden in de Bakkerstraat. Dat is bijna aan de andere kant van de stad. Midas ging zelden de tuin uit, laat staan de straat.
Vier jaar lang zijn we zo goed als onafscheidelijk geweest. Ik heb daar niets voor hoeven doen. Zij heeft mij altijd in de gaten gehouden. Dikke vriendjes. Midas valt onder het ras ‘Europese Korthaar’. Vreemd, want haar haar is lang en moet regelmatig worden geborsteld. De enige korte haren die ze heeft zijn haar snorharen. De meeste zijn afgebroken omdat ze overal haar nieuwsgierige neus insteekt.
Haar nieuwsgierige neus is haar waarschijnlijk fataal geworden en is ze, vermoed ik, een bezorgbusje ingesprongen. En nu is ze dood. Ik probeer mezelf te troosten met het beeld dat mijn jongste dochter Fleur (7) schetst: “Midas ligt bij oma op schoot in de hemel. Dan zijn ze allebei niet meer alleen.”
Bij Fleur helpt het. Bij mij niet.
Disclaimer: Alweer een gratis stukkie en nu even doneren, ja? Hup hup!
vadertje.backme.org
