Als er verder niet zoveel gebeurt in je leven, dan vallen op zich staande toevalligheden die samenkomen extra op. Gisteren gebeurde er zoiets. Al een tijdje denk ik na over hoe het toch komt dat ik zo’n last heb van een gevoel van eenzaamheid. Ik heb dat namelijk nooit eerder gehad. Het is een vervelend gevoel dat ik niet van me af kan schudden. Gisterochtend, tijdens het koffiezetten, wist ik het ineens.
Gebrek aan opvulling en een overvloed aan treurnis.
Alleen zijn heb ik altijd goed gekund. Maar dat was maar schijn. In mijn twintiger jaren zoop en snoof ik me een ongeluk. Dat kwam voornamelijk voort uit de noodzaak de ellende in de wereld naar de achtergrond te verdrijven. Bijkomend voordeel was dat een rits van emoties waar ik niet op zat te wachten mee werden verdreven. Hoppa. Een heel nest met vliegen in één klap. Nadeel was dat ik op een gegeven moment, door al dat gezuip en gesnuif, een niet al te aardig figuur was geworden. Al dacht ik daar toen natuurlijk heel anders over.
Maar goed. Dat, lieve lezertjes, is weer een ander verhaal.
Naarmate je ouder wordt verschuift er van alles. Nooit was ik meer écht alleen. Drank ruilde ik in voor langdurige relaties. Het verschil met mijn jonge zelf werd groter en groter. Gelukkig maar. Als er op iemand ‘door schade en schande’ van toepassing is, dan ben ik het wel. Ik was op een punt beland waar ik, voor mijn doen, vrij comfortabel zat. Ik had de liefde van mijn leven gevonden en een kleine hechte kring om me heen van mensen waar ik zielsveel om gaf. Koek-en-ei shit.
En toen sloeg de meteoor in.
Kanker, spraak- en reukvermogen kwijt, huwelijk stuk, vrouw weg, moeder dood, kat dood, vrienden met kanker. Vrienden en familie met verdriet. Alles verslindend verdriet. En niemand om het mee te delen. Althans niet op de manier waarop dat zou moeten. Natuurlijk kan ik mijn verhaal kwijt bij sommige mensen. Dat is niet hetzelfde als delen met een inwonende ‘soulmate’. Niet te vergelijken. Dan wordt alleen zijn al gauw eenzaamheid. Helemaal als er een wereld van verschil zit tussen de ene en de andere helft van de week. En dat is elke week hetzelfde. Een soort groundhog-week.
Zondagavond tot en met donderdagochtend een levenslustige dochter Fleur (7). Vaak omringd door vriendinnetjes. Veel drukte en gedoe om me heen. Donderdagochtend tot en met zondagavond oorverdovende stilte. Het is de stilte thuis die ik ontwend ben en het geestelijk onvermogen te bevatten dat ik me zo erg vergist heb in de liefde. Het kwam toevallig allemaal samen op donderdagavond. Ik luister dan meestal op Twitter Spaces naar de #mankementenshow. Een soort kruising tussen radio en podcast, waarin ‘hosts’ een vooraf gekozen onderwerp bespreekbaar maken en luisteraars spreekrecht kunnen geven.
Dit keer was het onderwerp: eenzaamheid.
Toeval of niet, het viel mooi samen met de ‘openbaring’ van opvulling en treurnis die ik eerder die dag had. Op Twitter werd de show aangekondigd. Ik wist niet zeker of ik wel zou luisteren. Het lag me eigenlijk nog te koud op m’n dak. Uiteindelijk ben ik wel gaan luisteren. Het monster in z’n stinkende bek kijken. Dat idee. Ik plaats altijd een paar tweets over het onderwerp omdat ik nu eenmaal niet mee kan praten, maar wel overal wat over te zeggen heb. Altijd wordt dat opgepikt door één van de hosts. Dit keer niet. Alsof mijn eenzaamheid nog even benadrukt moest worden.
Om die gedachte kon ik dan wel weer lachen.
Disclaimer: Tjongejonge, wel een persoonlijk stukkie hoor! Maar goed, moet af en toe kunnen!
Desondanks kun je doneren via: vadertje.backme.org
