Joleen is precies op tijd. Twaalf uur hebben we afgesproken bij mij thuis. “Hee, alles is hier veranderd”, is het eerste wat ze zegt. Daar zit meer waarheid in dat ze mogelijkerwijs kan vermoeden. De laatste keer – tevens de eerste keer – dat ik Joleen in levende lijve heb gezien is ergens in de eerste maanden van dit jaar. Joleen doelt op de inrichting bij mij thuis. Die is inderdaad compleet anders. Dat is mijn schuld. Bij oververhitting van mijn stressketel ga ik knutselen, klussen, bouwen, slopen of herinrichten. Dat helpt me om de zaken weer in te behappen perspectief te krijgen.
Ik heb behoorlijk wat geknutseld, geklust, gebouwd, gesloopt en heringericht, tussen de twee bezoekjes van Joleen door. Er is veel om in perspectief te krijgen.
Joleen is ‘Product Specialist’ van Atos. Dat is een bedrijf dat producten maakt voor mensen met een (larynx)stoma. Voor de oningewijden: dat is een gat in je keel waardoor je ademt als er een keeltumor is weggesneden. Ik mag Joleen onmiddellijk. Soms zijn er mensen waar je dat bij hebt. Joleen is een no-nonsense vakvrouw met humor en het vermogen om snel zaken duidelijk te maken. Als je met haar hebt gepraat, weet je precies welke producten je nodig hebt. En geloof me: er is nogal wat te kiezen. Allemaal voor dat ene kleine gaatje in je keel.
De reden dat Joleen mij een bezoekje brengt is omdat er een nieuwe productlijn door Atos op de markt is gebracht. Allerlei verbeteringen, met name aan de ademdopjes, die ademen onder verschillende omstandigheden zo comfortabel mogelijk moeten maken. Tussen de twee bezoekjes van Joleen door hebben we af en toe contact via WhatsApp. Joleen informeert regelmatig bij mij en bij de logopediste van het AUMC hoe het ervoor staat. Medisch gezien.
Terwijl Joleen haar samples en documentatie uitpakt, zet ik koffie voor haar. Als we koffie drinken geef ik een beknopt overzicht van de dingen die mij de afgelopen maanden hebben getroffen. Ik schrik er zelf van. Een orkaan van kanker woedt in mijn directe omgeving. Enkele geliefden zijn me ontvallen, waaronder mijn moeder. Na zeven weken vermist te zijn geweest is een van mijn katten dood gevonden aan de andere kant van mijn woonplaats. Ik ben door mijn (inmiddels ex)vrouw ingewisseld voor een fitte Amerikaan. En dat is nog niet eens alles.
Bijna niemand in mijn directe kring van geliefden leeft zonder intens verdriet op dit moment. Om nog maar te zwijgen over mijn eigen moeizame herstel dat wordt gefrustreerd door een chronische verkoudheid. “En toch zit je hier te lachen”, zegt Joleen. Ik leg uit dat ik vaak lach om absurditeiten. En dat ik mezelf daaronder schaar. Als tegenprestatie vertelt zij enkele verhalen over klanten waar ze regelmatig op bezoek komt. Ik neem die vervolgens genadeloos op de hak. We wisselen nog enkele weetjes uit over een paar mensen die we allebei kennen. We lachen samenzweerderig en dat voelt lekker. Ik mis dat in mijn dagelijks leven. Merk ik.
Aankomende zaterdag krijg ik een hele rits aan nieuwe producten. Joleen en ik spreken af dat we binnen afzienbare tijd weer afspreken.
Ik hoop dat ik tot dan niks te herinrichten heb.
Disclaimer: Stukje van Menno. Wil je doneren? Dat kan via:
vadertje.backme.org
