Vanochtend was dochtertje Fleur (7) voor het eerst sinds een week roodvonk weer voldoende opgeknapt om een kort dagje – want woensdag – naar school te gaan. Fleur verschilt niet zoveel van andere kinderen als het gaat om uitbuiten van ziektemomenten. De roodvonk had zich voornamelijk in de mond van Fleur gehuisvest. Vervelende rode bultjes op de tong. De bultjes werden al gauw kiespijn. Een paar tegenstrijdigheden dienen zich gelijk aan. Zo is de kiespijn niet kiesgebonden en zit het ene moment linksonder en het andere moment rechtsonder. Soms was ze te vroeg met klagen en waren haar handen nog niet klaar met te bepalen welke kaak dramatisch vastgehouden moest worden.
Komische beelden.
Daar tegenover staat dat ze ook in tranen wakker van de pijn werd. Dat is niet bij mij thuis gebeurd, maar bij haar moeder. Ik herken het natuurlijk wel. Dat is echt. Die twee gegevens bij elkaar maken het lastig te bepalen hoe erg het is. Op advies van de huisarts hebben we Fleurtje ’s paracetamol-spiegel opgekrikt. Dat werkt. Roodvonk is een virus. Een kindervirus wel te verstaan. Besmettelijk voor andere kinderen, maar verder ongevaarlijk. Meestal is het na een week over.
“Het zal maar corona zijn geweest,” dacht ik vanmiddag toen ik Fleurtje uit school ging halen. Het hele schoolplein was één dikke middelvinger naar de persconferentie van gisteravond. Nog nooit heb ik zoveel mensen tegelijk op het schoolplein gezien. Precies nul mondkapjes. Sommige hielden anderhalve stoeptegel afstand, maar meer niet. Natuurlijk weet ik dat vrijdag pas de aangekondigde maatregelen van kracht worden, maar toch. Ik kreeg alles behalve de indruk dat mensen zich er ook maar iets van aan gaan trekken.
De klaslokalen gingen praktisch gelijk open. De deuren die direct op het schoolplein uitkomen, wel te verstaan. De school heeft dat op zich goed gedaan. Sinds de eerste maatregelen van de eerste golf van kracht werden, heeft de school geen ouder meer binnen gelaten. Al anderhalf jaar niet. Ik geloof dat er één keer een koffieochtend is geweest op het moment dat nagenoeg alle maatregelen waren opgeheven. Maar goed, een zwerm van kinderen overspoelde het toch al véél te drukke schoolplein.
Slecht één met corona besmet kind of één met corona besmette ouder zou genoeg zijn geweest voor een clustertje in Hilversum Zuid. In de vijf minuten die ik heb moeten wachten is mijn hoop op een snelle onderdrukking van het wederom oprukkende covid-19 virus met de grond gelijk gemaakt. Vrolijk kwekkende ouders die zonder enige terughoudendheid van groepje naar groepje hupten. Kinderen met snottebellen en nare kuchjes die elkaar knuffelden, kusten, duwden en achterna renden. Overal tussendoor.
Aan mij zou het niet liggen. Die van mij had alleen maar roodvonk.
Disclaimer: lees gratis; overweeg ’n donatie. Dat kan via:
vadertje.backme.org
