Het klinkt als de naam van een rapper, maar het is een apparaatje. De TruTone. In medische vaktermen: electrolarynx. Sinds zaterdag is het ding in mijn bezit.
Afgelopen donderdag had ik een afspraak bij de logopediste. Het was een afspraak zonder hoop. De logopediste en het KNO behandelteam waren sinds de laatste tracheacanule-wissel (buisje dat slokdarm en luchtweg verbindt) in hosannastemming. Ik kon luid en duidelijk spreken, vrijwel onmiddellijk na de wissel. Het was de tweede wissel en deze was aanzienlijk makkelijker gegaan dan de eerste. Het beoogde effect – een vrije passage voor lucht – was hetzelfde: spraakvermogen. Na de tweede wissel gebeurde hetzelfde als na de eerste. Ondanks verwoed schoonhouden van het interne gedeelte, slibde de buis na enkele dagen dicht. Als dat gebeurt is spreken per direct onmogelijk want dat is nu eenmaal afhankelijk van vrije luchtstroom. Ik deelde niet in de hosannastemming omdat ik vermoedde dat dit zou gaan gebeuren. Dat was geen doemdenken, maar gewoon logisch. In medische zin was de tweede ingreep identiek aan de eerste. In essentie was er niets veranderd. Geen reden om aan te nemen dat het nu anders zou verlopen.
De boosdoener is een chronische verkoudheid die ik een jaar of 40 geleden heb overgehouden aan een verwaarloosde bronchitis. Ik zat toen in het leger. De dienstdoende legerarts heeft dat bij mijn afzwaaikeuring vastgesteld. Mijn leven is er nooit door bepaald geweest. Ik was 9 maanden van het jaar verkouden, maar niet in een dusdanig ernstige vorm dat ik er veel aandacht aan hoefde te besteden. De meeste last had ik bij de seizoenswisselingen. Maar ook niet zo erg dat ik er rekening mee hield. Het was chronisch, dus ik moest er sowieso mee leven. Zoveel mogelijk negeren is dan het devies. Tot mijn keelkankeroperatie vorig jaar. Die heeft ervoor gezorgd dat de chronische verkoudheid mijn dagelijks leven is gaan domineren. Door de open verbinding met de buitenlucht (voornamelijk tijdens dagelijks onderhoud) is de chronische verkoudheid in hevig- en heftigheid toegenomen. Met als ergste uitwas het ontnemen van mijn spraakvermogen.
Ik had me daarom voorgenomen dat dit mijn laatste bezoek zou zijn aan de logopediste. Aan blijven modderen in een kansloze situatie is tijdverspilling. Dat is me te kostbaar geworden. Mijn medische toestand zal niet gaan veranderen. Een chronische verkoudheid is onbehandelbaar. De opdracht aan mezelf was simpel. Ik zou de logopediste vragen of er überhaupt nog mogelijkheden waren waarmee ik die chronische etterbak kon omzeilen. Zo niet, dan jammer maar helaas. Heel erg helaas, want ik mis spreken steeds meer. De logopediste zag nog een paar mogelijkheden. Geen van allen hield stand, behalve de allerlaatste. De TruTone. Een wonderlijk apparaat dat trillingen in het strottenhoofdgebied versterkt. En dat lijkt op praten. Woorden komen ineens weer mijn mond uit. Het klinkt nog monotoon en verfijning gaat nog een lange weg worden, maar de chronische verkoudheid is plotseling niet meer van belang.
En hij wordt nog vergoed ook. Gelukkig maar, want het dingetje kost een gemiddeld maandsalaris.
Ik heb nog genoeg om over te klagen. En dat ga ik vast en zeker weer doen. Met mate en hopelijk een beetje humor, maar voorlopig ben ik gewoon blij. Blij dat ik mezelf kan horen. Blij dat ik een gesprek kan voeren. Blij dat ik weer tegen iemand kan zeggen dat-ie een lul is in plaats van het alleen maar kunnen denken. Blij dat ik weer een discussie kan voeren met mijn oudste dochter. Blij dat ik weer kan zingen na het douchen. Blij dat ik nog blij kan zijn om zoiets gewoons als spreken.
Yo TruTone, thanks bro!
Disclaimer: Gratis lezen prima, doneren is nog beter en kan via:
vadertje.backme.org
