Elf november. De dag dat Prins Carnaval wordt gekozen. Dat komt door de ‘elf’, het gekkengetal. Maar ik wil de oorsprong van Carnaval voorlopig even laten voor wat het is. Sinds vorig jaar is de elfde van de elfde Prins Kankerval in mijn hoofd. Vorig jaar op die dag heb ik bijna een hele dag op de O.K. in het AUMC gelegen. Er zat een joekel van een tumor – De Kiezel, zoals ik hem noem – in mijn strottenhoofd. Om mijn stembanden heen gekronkeld. In het lymfegebied eromheen zijn zo’n 200 verdachte uitzaaiïngsgebieden gevonden en later weggestraald. Ik ga hier nu niet het hele proces omschrijven. Dat is allemaal terug te lezen in ‘De Kiezelkronieken’ op bastapunt.com.
Prins Kankerval.
Daar wil ik het even over hebben. In de krochten van mijn brein ben ik de prins die de kanker ten val heeft gebracht. Volkomen flauwekul, natuurlijk, maar het is een beetje geruststellend. Het was mijn ‘beste’ optie op overleven. Opereren en bestralen. Iets meer dan 48% kans op overleven, meneer Voorwinde. En dat geldt voor de aankomende 5 jaar. Daarna stijgen mijn kansen spectaculair.
Nog vier jaar te gaan.
Mensen met ernstige ziektes hebben de neiging genezing aan zichzelf toe te schrijven. Trots hoor je ze dan vertellen dat ze bijvoorbeeld kanker hebben ‘overwonnen.’ In werkelijkheid hebben ze gewoon mazzel gehad. Zoals de ziekte begint, zo ontwikkelt hij zich ook. Compleet willekeurig. Zonder aanziens des persoons. Van piepjong tot stokoud en alles ertussen in. Niets ontziend. Toch ben ik Prins Kankerval. Ik moet namelijk ook gewoon mijn woede kwijt. Woede over al wat die kutziekte me heeft gekost.
“Je moet vooral de positieve kanten blijven zien.” Flikker toch op! Dat helpt helemaal niet en druist tegen alles in wat kanker in me los maakt. “Met een positieve instelling is de kans op genezing groter.” Weet je wel wat je daarmee zegt? Mensen die depressief zijn en kanker krijgen kunnen het wel vergeten dan? Kanker discrimineert niet. Dat doen de mensen met ‘goede’ raad. Goede raad. Meestal huiver ik ervan, dus het is wel een beetje hypocriet als ik het zelf ga geven. Toch doe ik het. Dan maar hypocriet. Ik beroep me op mijn ‘ervaringsdeskundigheid.’
Niet de beste kwalificatie, toegegeven. Er zit ook geen waarborgsticker aan vastgeplakt. Noch is het een garantie. Slechts een persoonlijke ervaring. Een simpele. Blijf vooral zoveel mogelijk jezelf en stel je vertrouwen in het behandelteam dat je hebt gekozen. Dat heeft als voordeel dat je altijd kunt vragen “Wat zou U kiezen, dokter, als die keuze U werd voorgelegd.” Dat is een vraag die ik vaak heb gesteld. Zonder uitzondering kon ik daar het enige goede antwoord uit filteren – dokters zijn wat dat betreft net advocaten en geven nooit een direct antwoord als dat niet in een studie staat.
Mocht het niet lukken een antwoord te krijgen, dan kun je in ieder geval er nog een beetje plezier uit halen. Het is leuk converseren met mensen die worstelen met hun zinnen om niet over hun eigen woorden te struikelen.
Hoe dan ook, de komende vier jaar houd ik het lekker – tegen beter weten in – persoonlijk en ben ik de onverschrokken, van zwart teer druppelende Prins Kankerval.
Met een beetje mazzel word ik ook nog Koning Corona.
Disclaimer: Menno’s stukjes kun je altijd gratis lezen. Donaties zijn meer dan welkom en kunnen vast of los via:
vadertje.backme.org
