Ik had net Jolene van Dolly Parton op YouTube gekeken. Daarna scrolde ik toevallig langs Cry Baby van Janis Joplin. Lang niet gehoord. Dochtertje Fleur (7) werd er door aangetrokken en kroop op schoot. “Ze klinkt een beetje als tante Nina”, zei ze. Ik denk dat ze bedoelde dat ze op tante Nina lijkt. De gelijkenis is treffend. Ik zei niets maar knikte. We hadden de smaak te pakken. De volgende op het lijstje was “I Will Always Love You” van Dolly Parton. Ik playbackte mee. Dat werkte op de lachspieren van Fleur. Ze lachte me uit. “Je bent toch geen meisje, gekke papa!” Ik ging gewoon door. Fleur vond het prachtig.
Een plotselinge hoestbui maakte aan de gezelligheid een abrupt eind.
Ik voelde een klodder snot tegen de binnenkant van mijn keeldopje slaan. Ik kreeg onmiddellijk geen lucht meer. Ik trok het dopje los en een flinke half-vloeibare dikke draad kwam vanuit mijn luchtpijp mee naar buiten. “Eeeeeeeeeeewwwwww”, krijste Fleur het uit terwijl ze in recordtijd van mijn schoot schoot. Ik negeerde haar reactie. Niet van plan het groter te maken dan het was. Het is een terugkerende realiteit dat dit me af en toe overkomt. Natuurlijk is het extra vervelend als ik het me overvalt terwijl Fleur net op mijn schoot zit. Sommige hoestbuien voel ik nu eenmaal niet aankomen. Het is een beetje als struikelen. Je ligt op je gezicht voor je het weet.
Des te meer reden om te doen alsof het er bij hoort. Ik maakte de boel snel schoon en wou verder gaan waar we waren gebleven. Jammer joh. Fleur zat alweer in een TikTok filmpje op de bank. Om het weggerukte gevoel van gezelligheid maar snel achter de Muur van Ongewisse Emoties te duwen, zette ik Feuer Frei van Rammstein op. Harde gitaren verdrijven elk ongewenst gevoel.
Het had een gunstig bijeffect. Fleur’s aandacht werd weer getrokken. Fleurtje is een metalheadje. Zo zie ik haar graag in ieder geval. De waarheid is dat ze bijna alle muziek leuk vindt. Maar, zeer tot mijn genoegen, heeft ze een voorliefde voor kneiterharde rock en punk. Om de haverklap steekt ze haar knuistje omhoog met wijsvinger en pink gestrekt en trekt een woest gezicht terwijl ze dreigend “Ozzzzyyyyy!” roept. Een uiterst vermakelijk schouwspel. Met dank aan het nummer Paranoid van Black Sabbath dat ik stuk heb gedraaid.
De hernieuwde gezelligheid was van korte duur. Fleurtje wilde naar de speeltuin. Ik hielp haar jas en schoenen aan te trekken en zwaaide haar uit. Ze ging tekenspelletjes doen met haar vriendinnen. Twee schetsboeken en een box met allerlei kleur- en tekenmiddelen moesten mee. Ze kon het nauwelijks dragen.
Ik ging weer achter mijn pc zitten terwijl YouTube ondertussen The Sound of Silence in de uitvoering van Disturbed had ingestart. Weer werd ik overvallen. Weer was het een teveel aan nattigheid. Dit keer in mijn ogen. Zomaar.
Nee. Ik ben duidelijk nog niet de oude.
Disclaimer: stukkie Menno is gratis te lezen. Wil je doneren? Graag! Dat kan via:
vadertje.backme.org
