Ik las vandaag een column van Nico Dijkshoorn in de Libelle. Het was een komisch-tragische column zoals alleen hij ze kan maken. Hij schaamt zich voor zijn handtekening. Met name als hij signeersessies heeft. In zijn column beschrijft hij de worsteling met zijn handtekening. Hij imiteerde als kind zijn vader. Hij is daarin mislukt. Zijn handtekening, zegt hij zelf, lijkt op een doodgeslagen spin. Dat activeerde de herinnering aan de handtekening van mijn vader. De achteloze snelheid waarmee hij ‘m zette. Altijd hetzelfde. Niemand kon hem nadoen. Ook ik niet. Hoeveel ik ook oefende, het lukte nooit. Hij ziet er zo makkelijk uit. Gewoon zijn achternaam met een krulletje aan de laatste letter. Het was de illusie van vloeibaarheid die ‘m ongenaakbaar maakte. Ik was jaloers op mijn vaders handschrift. Old school en toch heel leesbaar. De bovenkant van de letters – altijd aan elkaar – schuin naar voren hellend. Prachtig. Zelfs zonder lijnpapier schreef hij kaarsrecht. Je kon er zo een liniaal onder leggen.
Het was een handschrift dat geen tegenspraak duldde. Handschrift met een natuurlijk gezag. Je las het en je zei bijna “ja, meneer” tegen wat er ook geschreven stond. Ik keek graag naar mijn vader als hij schreef. Zijn houding was die zoals die van alle grote schrijvers moest zijn, stelde ik mij zo voor. Natuurlijk was mijn vader een groot schrijver. In mijn kinderogen. Gouden papermate in de hand, soepele schrijfbewegingen en altijd een brandende Pall Mall zonder filter in de asbak en een glas whiskey met ijs ernaast. Prachtig vond ik het. Hij was ervoor geschapen om in deze herinnering te poseren. Soms hield hij op met schrijven en nam hij een trekje van zijn sigaret. Daarna tuitte hij zijn lippen en keek door zijn bril even naar boven. In het niets zag hij dingen die voor ons, gewone stervelingen, onzichtbaar bleven. Bij hem zweefden ze gewoon boven zijn hoofd.
Ooit vroeg ik mijn vader of hij zijn handtekening in een leeg schrift wilde zetten. Hij was in zijn kantoor-aan-huis aan het werk – hij schreef (reclame)teksten en heeft ook een paar boeken geschreven. Heel even keek hij me verbaasd aan maar zette met een glimlach zijn handtekening. Ik zie nog het gemak en de vloeiende beweging voor me. Eén oog dichtgeknepen om de rook van de sigaret die uit zijn mondhoek hing te ontwijken en toen de feilloze krabbel. Pure kunst. Ik heb daarna het hele schrift volgeoefend op zijn handtekening. Dat kostte me een paar dagen. Het was zinloos.
De conclusie was eenvoudig. Ik moest afscheid nemen van die handtekening en als de sodemieter op een eigen handtekening gaan oefenen. Het heeft me jaren gekost, maar het is gelukt. Tegen de tijd dat ik in mijn twintiger jaren kwam, had ik eindelijk de handtekening die niet meer leek op een slap aftreksel van die van mijn vader. Mijn eigen creatie.
Ik mis ‘m wel. Die ouwe. Met z’n fantastische kuthandtekening.
Disclaimer: lees je suf en doneer af en toe ook eens via:
vadertje.backme.org
