De rokende, met overgewicht kampende, veeldrinkende vaccinweigeraar wordt hetzelfde behandeld in een ziekenhuis als jij en ik. En zo hoort het ook. Een arts zal iedereen altijd behandelen zonder aanziens des menings, gedrag, overtuiging of wat dan ook. Al heeft het nog slechts symbolische waarde (het is niet meer verplicht) leggen verreweg de meeste artsen nog de artseneed af. Gebaseerd op de eed van Hippocrates, zelf arts in de Griekse Oudheid en in zijn nieuwe vorm opgenomen in de conventie van Genève Het afleggen van de eed is gebruikelijk bij het afsluiten van de artsenopleiding en is het symbolische startschot van de eeuwigdurende ethische discussie die de medische wereld continue voert.
Wat wél bij wet verplicht is, is de verlening van zorg. Die moet een arts geven en mag alleen onder zeer uitzonderlijke omstandigheden worden geweigerd of stopgezet.
Dat ethische startschot is een belangrijke. Omdat daardoor het gesprek tussen deskundigen van ruime diverse pluimage gevoerd blijft worden. Over allerlei medisch-ethische kwesties. Waaronder code zwart. Triage. Over code zwart is nogal wat verwarring. Je hoort het te pas en te onpas. Meestal te onpas. Code Zwart is als er nergens in Nederland meer een bed beschikbaar is voor patiënten die dat nodig hebben. Dus niet het plaatselijke ziekenhuis dat vol ligt. Dat wordt weleens lokale code zwart genoemd. Hoewel begrijpelijk, het kan verwarrend zijn. Het betekent simpelweg dat er op die locatie alles vol ligt, maar dat er elders in Nederland nog wel bedden beschikbaar zijn waar patiënten van betreffend ziekenhuis terecht kunnen.
Als de échte code zwart een feit is, komt de ethiek om de hoek kijken. Daar is al behoorlijk intens over nagedacht. Het is zeer onwaarschijnlijk dat er twee identieke patiënten tegelijkertijd een bed moeten hebben. Omdat de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van een eerdere selectie al sprake kan zijn. Het is natuurlijk wel eigenaardig dat na twee jaar pandemie dit scenario wederom een realiteit dreigt te worden.
We hangen tegenwoordig – als het gaat om snel ingrijpen – onderaan de meeste Europese lijstjes. Dat komt door de ‘ja, maar’ bevolking. Nergens ter wereld wordt zoveel ter discussie gesteld als in Nederland. Met een ‘ja, maar’ bevolking krijg je vanzelf ook een ‘ja, maar’ regering. Het hoofdingrediënt in de verklaring waarom we overal onderaan bungelen. Als je te lang en te veel ‘ja, maar…’ roept, word je vanzelf ook een ‘maar’. De bevolking wijst met het beschuldigende vingertje naar de overheid. De overheid doet hetzelfde naar de bevolking. Voor beiden geldt: schadelijk en onwaardig.
De overheid doet er nog een schepje bovenop. Voor elke belangrijke persconferentie – pandemie gerelateerd of niet – is er een lekkage van jewelste. Dat is geen toeval, maar geregisseerd. Het kabinet heeft dan nog tijd aanpassingen te maken die beter op het heersende sentiment aansluiten. In het geval van de pandemie kun je rustig stellen dat Het Lek de beslissende factor is die tussen adviezen van het OMT en kabinetsbesluiten instaat. En, ik schreef het al eerder, dat is een garantie voor falend beleid.
Hoe meer ‘ja maren’ in een samenleving, des te groter wordt de noodzaak van een doortastende overheid. Een overheid die ervoor kiest om uitsluitend naar experts te luisteren. En de experts, minstens zo belangrijk, beschermt tegen de vaak respectloze weerbarstige samenleving. Je herkent een doortastende overheid aan het lekvrije beleid.
Een goeie anti ‘ja-maar’ eed, lijkt me wel wat.
Disclaimer: lees maar, doneer maar, zie maar.
vadertje.backme.org
Graag een Anti Ja Maar Eed! Groetjes Selma uit Gouda, @thuisop24