Precies een maand geleden werd mijn twitteraccount @tweetmenno plotseling door Twitter geblokkeerd. Mijn bijna 900 volgers – dat is overigens peanuts voor twitterbegrippen – konden mijn account nog wel gewoon zien. Iedereen die het wilde, kon het account zien. Behalve ik. Ik kon niets meer posten. Ik kreeg een melding dat twitter mij de toegang had ontzegd tot mijn account omdat ik zou aanzetten tot zelfdoding of zelfmutilatie. Er stond zelfs de tweet bij waarin ik die oproep zou doen. Letterlijk had ik geschreven: “Go bleech yourself.” Dit was een reactie in een bijzonder melige conversatie over anussen en de mogelijkheid tot bleken daarvan. Ik reageerde op Willy, een van mijn volgers. Later merkte ik pas op dat in dezelfde conversatie ook Martin Koolhoven en Geert Wilders waren bijgesloten. Aangezien ik in de conversatie was gerold, was me dat niet opgevallen. Te meer omdat zij zich niet (meer?) in de conversatie mengden.
Uiteraard maakte ik bezwaar tegen de beslissing van Twitter. Op 6 november kreeg ik bericht dat Twitter een fout had gemaakt en maakte excuses voor mijn onterechte uitsluiting. Mijn account werd onmiddellijk weer volledig toegankelijk voor me, aldus twitter in een email naar mij. Wat volgde was totale stilte zonder dat ik toegang had tot mijn account. Uit persoonlijke noodzakelijkheid heb ik toen een nieuw account aangemaakt: @bastapunt. Niet ideaal, maar zo kon ik in ieder geval proberen mijn volgers te bereiken en ze vertellen wat er aan de hand was. Elke keer als ik via @tweetmenno probeerde in te loggen kreeg ik een pop-up scherm met de gewraakte tweet. En een knop om de tweet te verwijderen. Onder die knop stond de tekst dat als ik de tweet verwijder ik er automatisch mee akkoord ging dat ik de twitter-regels heb geschonden.
In mijn brein springen dan de stoppen door.
Ik vind namelijk dat Twitter dat moet doen, zonder dat het verder nadelige gevolgen voor mijn status heeft. Ik heb Twitter vanaf 6 november dagelijks berichten gestuurd waarin ik hen verzoek zich aan hun belofte te houden. Het is nu twee december en ik heb nog helemaal geen reactie gehad. Nul. Niks. Nada. Een stuitend gebrek aan respect naar hun gebruikers. Nu, na een maand geen enkele reactie te hebben ontvangen, is het absurd geworden. Sowieso vind ik deze hele smeerboel al groter gemaakt – mede dankzij mezelf (ja, ja…mea culpa en zo) – dan het verdient, ware het niet dat ik stukjesschrijver ben en dat o.a. via twitter de wereld in slinger. En dan heb ik, vind ikzelf, een eigen gecreëerde verantwoordelijkheid naar mijn volgers.
Ik heb via het nieuwe account iedereen proberen te bereiken. Dat is voor ongeveer de helft gelukt. Dat betekent nog zo’n 500 niet. Dat vind ik teveel en heb daarom knarsetandend de tweet verwijderd. Wel heb ik natuurlijk de excuusmail van twitter veilig opgeborgen. Waarschijnlijk zit ik hierdoor in een next level algoritme, dus wie weet wat me nog te wachten staat. Uiteindelijk zijn de warme reacties bij mijn terugkeer het allemaal waard.
De handdoek ging in de ring, maar er komt een badlaken terug.
Disclaimer: lees maar, doneer maar, zie maar.
vadertje.backme.org
De algortitmes van sociale media zijn losgeslagen, Menno. De paniek bij Facebook, begin oktober, was omdat de makers van het algoritme ontdekten dat de kunstmatige intelligentie die zij hadden ontwikkeld op eigen houtje beslissingen begon te nemen. Zo kon ik weliswaar een nieuw account beginnen op Facebook nadat mijn oude ‘wegens overtreden van de regels’ (zonder te melden wélke regels) was verwijderrd maar mag ik opeens geen links plaatsen naar mijn Engelstalige blog ‘want dat zien wij als spam’. Overigens wél naar mijn Nederlandstalige blog. Shoot me but leak. We zijn verdoemd. In elk geval ben ik blij @tweetmenno weer te zien. Welkom terug!
Ja. We zijn overgeleverd aan mensen die alleen nog maar interacties met keyboards hebben. Ik weiger mijn gedrag/woorden daar op aan te passen. Ik wantrouw regels van anderen. Ik hou daarbij in gedachten dat regels bedacht zijn om een denkproces te beëindigen.