Het is pas drie december maar ik wil nu al naar bed tot het voorjaar. De feestdagen-stress weerslaat op het weer. Koud kutweer. Regen en harde wind. Kou voelbaar tot in de woonkamer waar de thermostaat onveranderd hoog staat. En toch koude voeten. December. Sinterklaas en kerst. Overal geforceerde vrolijkheid. Op televisie opgepompte blijheid omdat het moet. Overal kom je Sinterklaas tegen. Elk zichzelf ‘respecterend’ TV programma heeft er één. Anders kijkt er waarschijnlijk geen hond. Of in ieder geval een stuk minder honden. Want het is december. Dus gezelligheid moet door onze strotten worden geduwd.
Mensen verschijnen in talkshows die je in elke andere maand nooit never op televisie zult zien. Heel misschien als klapvee in een of andere kutquizenshow. Of als ‘mening van de mensen’ in hart van Nederland, of zoiets. In december woedt er jaarlijks een zoektocht naar ‘gewone helden.’ Opeens zitten er mensen aan talkshowtafels die auto’s uit kanalen hebben getild. Dieren uit bomen gered. Buurvrouwen uit het vuur hebben gesleept. Opeens hebben we een land vol helden. En ze krijgen allemaal een cadeautje van de goede Sint. Erik van Mui…de Sint geeft zelfs een fiets weg. Onder begeleiding van slappe, tenenkrommende rijm wordt van alles uitgedeeld.
In het ‘echte’ leven kan het allemaal nog erger. Zeker als het in mijn ecosysteem komt. Vandaag werd dochtertje Fleur (7) voor het eerst de toegang tot de school ontzegd. Ik was er niet bij, ze werd door haar moeder naar school gebracht. Uitgerekend vandaag werd ze geweigerd. Een hoestje. Moeders was negatief getest, maar Fleur was niet getest. Hele klassen snotteren, proesten en hoesten maar Fleur moest weer naar huis. Op de dag van het Sinterklaasfeest op school. Ontroostbaar was ze. Moeders heeft Fleurtje meteen laten testen. In de hoop dat ze het feest nog kon halen. Tevergeefs. De uitslag moet nog steeds binnenkomen.
’s Middags kreeg ik bericht dat Fleur via zoom mee heeft kunnen genieten van het feest. Gelukkig vond ze het erg leuk. De school had het leuk geregeld voor kinderen die er niet bij konden zijn, werd mij verteld. Fleur had het naar haar zin gehad. Ze was getroost. De rest interesseerde me niet zoveel.
Maar goed.
Het allerergste moet nog komen. Pakjesavond levert standaard een overgekookt kind op. Dat duurt tot na Kerst. Want pakjesavond van de Kerstman kan op gelijke voet de strijd aangaan met die van de Sint. Voor het eerst in Fleur haar leven zijn het gescheiden feestjes. Pakjesavond van de Sint wordt gevierd bij moeders, opa en oma in Zeist. Het kerstplezier mag ik met Fleur meemaken bij mijn oudste dochter in Eemnes. Ongetwijfeld wordt Fleurtje overladen met over the top cadeaus. Ik vraag allang niet meer om haar niet te veel te verwennen. Dat is volstrekt kansloos.
Dus moet ik doorbijten. Die hele kutdecember lang. Dwars door alle oplopende ‘vrolijkheid ende blijdschap’. Vrede op aarde, maar wel alleen in december. George Michael, Mariah Carey, Bing Crosby en Chris Rhea die godverdomme nog steeds onderweg naar huis is, randen mijn radioboxen weer aan. Reldebielen die straks natuurlijk nog even de straat op moeten omdat ze geen pijltjes de lucht in mogen schieten. En hun frustraties ongetwijfeld gaan botvieren op hulpverleners.
Kerstbelletjes die nog tot ver in januari doorklinken in mijn oren. De hel is compleet als we óók nog een Witte Kerst krijgen. En ondertussen blijft het natuurlijk koud, guur kutweer.
In juli zou december een stuk makkelijker te verdragen zijn.
Disclaimer: Lees maar, deel maar, doneer maar, zie maar.
vadertje.backme.org
