Gisteren, vijf december, moest ik naar de teststraat in Hilversum. Mijn dochtertje Fleur (7) heeft Corona. En ik heb stevig met haar geknuffeld toen we nog niet wisten dat ze besmet was. Fleur zit elders met haar moeder in quarantaine en ik thuis. Tot ik twee keer getest ben. En dan ook nog negatief, natuurlijk. Anders zal de quarantaineperiode worden verlengd. De tweede test is aanstaande woensdag. Ondertussen zit ik te wachten op de uitslag van de eerste.
Het is koud, grijs, winderig en regenachtig als ik naar de teststaat rijd. Die bevindt zich op een bedrijventerrein. Niets is zo triestmakend als een bedrijventerrein onder deze weersomstandigheden. Geen betere metafoor voor diepe depressie dan een bedrijventerrein in winderige herfstregen. Vroeger heette een bedrijventerrein een industrieterrein. Die verzamelnaam maakt het, zo mogelijk, nog triester.
De teststraat ligt op hetzelfde terrein als de priklocatie. Op een parkeerterrein ingesloten door de Gamma en Leen Bakker. Ook al geen vrolijk stemmend vergezicht. De brede oprijlaan van het parkeerterrein werd in het midden gescheiden door een rood-wit lint. Rechts van het lint de ingang en links de uitgang. Achter het lint van een paar meter stond een man in een geel regenpak. Mondkapje losjes onder zijn kin, rode wangen en een brede lach. Geen idee waarom hij lacht. “Testafspraak?” vraagt de man. Ik knik. Hij verwijst me door naar een collega. Ook geheel in het geel. Zijn collega past beter in de omgeving. Zwart mondkapje voor en minimale bewegingen. Hij wijst naar een parkeerplek waar ik mijn auto moet neerzetten. Compleet nutteloos. Het parkeerterrein is zo goed als leeg.
Uiteraard ligt de testlocatie in de meest trieste uithoek van het parkeerterrein. Ingesloten door grijze betonnen muren en losliggend bouwmateriaal. In het uiterste hoekje staat een prefabhutje met daarin drie medewerkers. Eén manusje van alles, één incheckdame en één testmevrouw. Het hutje is zó klein dat de twee mensen die voor mij aan de beurt zijn nog net binnen kunnen staan. Ik moet het nog even met de regen doen. Het duurt langer dan nodig. Pijnlijke kreten komen uit het testhokje. De testmevrouw is kordaat en sommeert het slachtoffer ‘nu eindelijk eens haar hoofd goed naar achteren te houden.’ Dan is het zo gebeurd laat ze weten. Dat proces herhaalt zich een paar keer en ik krijg zin me ermee te bemoeien.
Dat doe ik natuurlijk niet, maar natte kou laat duivelse gedachten door mij varen. Ik mag naar binnen en dat is meteen een wereld van verschil. Ook voor mijn humeur. Na de incheck moet ik nog even wachten op de man voor me die getest moet worden. Geen verontrustende geluiden dit keer. En inderdaad, dan is het zo klaar. Ik ga naar binnen in een piepklein hokje bij een kleine dame met dwingede blauwe oogjes. Omdat zij zo klein is lijkt het spatscherm om haar in blauw plastic verpakte hoofdje enorm. Op de een of andere manier werkt het niet op mijn lachspieren. Ik wijs op mijn keelstoma. Dat brengt haar zichtbaar van haar stuk. Ik leg met hand en gebaar uit dat de test uit dat gat genomen moet worden.
Nadat ik duidelijk heb gemaakt dat ik wat slijm moet ophoesten dat zij vervolgens met haar staafje eruit moet scheppen, gaat het vrij snel. Ik heb het dopje van mijn stoma verwijderd en ze is verguld met de ruimte die ze ziet. Een stuk groter dan een neusgat. Ik hoest, zij schept en het is klaar.
De testmevrouw probeert nog even of ze niet ook mijn neus mag uitboren. Ik overtuig haar dat dat geen zin heeft. Er is geen doorgang van mijn neus naar mijn longen. Ik heb zelfs het advies uitgeprint en meegenomen om te kunnen laten zien wat de richtlijnen zijn. Ik zag al aankomen dat dit geen dagelijkse kost voor de gemiddelde tester zou zijn. Ze hoeft het niet te zien.
“Nee hoor, ik geloof u. Volgende!”
Disclaimer: lees maar, doneer maar, zie maar.
vadertje.backme.org
UPDATE: Inmiddels is de uitslag van mijn eerste test binnen: negatief.
