Je hoeft geen briljant wetenschapper te zijn om te beseffen dat een pandemie niet zo maar eventjes overwaait of is opgelost. Dat is een strijd van de lange adem, waar de overheid een duidelijke functie in heeft: de voorwaarden scheppen om deskundigen zo snel en effectief mogelijk hun werk te laten doen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook de overheid heeft een lange adem nodig. Zeker een overheid ‘die er voor iedereen wil zijn.’
Met die frase worden we om de haverklap om onze oren gemept, maar blijkt te hoog gegrepen voor de kwaliteit van dit (en aankomend, voorspel ik alvast) kabinet. Geen benijdenswaardige positie. Je zal je maar vol bravoure gepresenteerd hebben als opperregelneef en dan in recordtempo afzakken naar de regionen van Europa’s slechtste leerlingen. Als er zoveel op je bordje ligt, moet je goed beseffen wat je doelstellingen zijn en welke volgorde je moet hanteren om dat doel zo snel mogelijk met zo min mogelijk schade te bereiken. En daar is het vanaf het begin van de pandemie direct al fout gegaan.
Want.
Als je dat weet zijn er een paar dingen die je absoluut NIET moet doen als overheid. En die van ons doet ze allemaal. Pijnlijk wordt blootgelegd hoe slecht de overheid heeft nagedacht over wat nu precies het hoofddoel is. Sterker nog: dat lijkt aan invloeden van buitenaf onderhevig. Alsof de goal tijdens de wedstrijd steeds op een andere plek op de achterlijn wordt gezet. Afhankelijk van waar het schot wordt verwacht.
Zwabberbeleid gevangen in een voetbalmetafoor. Waarvoor excuses.
Snel terug naar klare taal.
Je moet niet tijdens een pandemie de langste formatie ooit houden. In een pandemie moeten snel knopen worden doorgehakt. Dat is onder missionaire omstandigheden al moeilijk genoeg in onze polderdemocratie, laat staan onder demissionaire omstandigheden. Een compleet gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef bij ALLE betrokken (formatie)partijen door een schokkend gebrek aan inzicht. Vrolijk roepen dat je een verantwoordelijkheid hebt, is niet genoeg. Verantwoordelijkheid nemen door op inzicht gebaseerde daadkracht. Dát had gemoeten. Zoek er zelf maar een voorbeeld bij uit het enorme slagveld wat inmiddels is aangericht.
De eerste en enige vraag die gesteld had moeten worden door de verantwoordelijken is natuurlijk: Hoe zorg ik ervoor dat er zo min mogelijk doden vallen? Die vraag is door bijna elke regering in de ganse wereld gesteld. Maar niet door Nederland. Daar is de vraag gesteld: hoe krijgen we de pandemie zo snel mogelijk onder controle? Daarmee maak je het niet alleen vaag, maar ook onnodig moeilijk. Bij de tweede (foute) vraag zijn vele wegen te bewandelen, bij de goeie vraag maar één. Steeds weer jezelf afvragen: wat moeten we doen om zo min mogelijk doden te krijgen. Korte termijn visie. Pandemievisie. De lange termijn verdient natuurlijk ook aandacht. Maar dat moet buiten het gezichtsveld gebeuren en niet van invloed zijn op het pandemiebeleid.
Door de enorme hoeveelheden aan belangen is het cruciaal de weg van de eenvoud te bewandelen. Het moet helder worden gehouden. Beseffen dat je niet met iedereen rekening kunt houden en daar de enig juiste conclusie uit trekken: rekening houden met niemand. Uitsluitend bezig blijven met die ene Goede Vraag. Iets anders werkt gewoonweg niet.
Dat heeft de overheid in ieder geval wél aangetoond. Als eerste in Europa, denk ik.
Voeren we toch nog een lijstje aan.
Disclaimer: Lees maar, doneer maar, zie maar.
vadertje.backme.org
