Mensen die zeggen dat ze helemaal niets uit hun leven zouden overdoen als ze de kans krijgen, jokken. Die hebben er nooit over nagedacht of hebben een perfect leven. Beide geloof ik niks van. Ik zou niet alleen meerdere fouten van mezelf graag herstellen, maar het liefst doe ik mijn hele leven over. Al die zalige, schaamtevolle, vurige, stuntelige, jammerlijke, gelukzalige Eerste Keren. Heerlijk! Omdat we dat nu eenmaal niet kunnen, moeten we het doen met onze herinneringen. En dat is toch een beetje de kringloopwinkel van onze geest. De jas van de kringloopwinkel ziet er nog prima uit, maar de voering hangt los en er zitten gaten in de zakken. Aan de buitenkant zie je daar niks van, maar hij is het nét niet. De herinnering aan al die Eerste Keren komt niet in de buurt van de echte beleving ervan.
Alles zou ik overdoen.
Met name verheug ik me op het overdoen van mijn kinder- en tienerjaren. Die zitten propvol Eerste Keren. Wie wil dat nu niet? Die eerste kus? Ik zou dat gevoel dolgraag herbeleven. Mijn brein zadelt me op met data die het verlangen naar die herbeleving vurig maken. Ik weet dat mijn lichaam ontplofte. Een kettingreactie van gelukzaligheid. Vanaf dat moment wist ik dat ik voor eeuwig vrouwen zou adoreren. De herinnering probeert het gevoel na te bootsen, maar het blijft bij een poging. Het maakt het verlangen naar herbeleving alleen nog maar groter.
De eerste keer de stem van Mick Jagger horen die Angie zingt. Op mijn zolderkamertje. De rilling die door mijn lijf ging. Wie wil dat niet nog een keer voelen? Dat moment dat je verliefd werd op muziek en het besef dat muziek belangrijk is. En de duizelingwekkende reis die je voor je ziet liggen. Allemaal in dat ene moment dat je plotseling weet dat er nog zoveel wacht om door jou ontdekt te worden.
De Eerste Keer dat je merkt dat je ergens heel erg goed in bent. Wat zou ik mezelf graag vertellen om wat geduld te hebben. Om dat talent de kans te geven. Om het bij te schaven. Wat zou ik mezelf graag voor de chaos en de pijn willen waarschuwen die de wereld in zich draagt. En dat je dat niet voor eeuwig weg kan drinken en snuiven. Dat je niet moet vluchten voor pijn, maar het onder ogen moet zien. Dat juist door pijn onder ogen te zien, het op den duur te verdragen is. Dat verdriet, net zoals gelukzaligheid, erbij hoort. Dat ze elkaar nodig hebben. Dat verdriet niet te vermijden valt en geluk nagejaagd moet worden. Dat ik daardoor niet in de war hoef te raken.
Nu ik dit tik zou ik misschien toch niet zoveel veranderen als ik van te voren dacht. Waarschijnlijk zou ik mezelf door hetzelfde laten gaan, met hier en daar een belangrijke koerswijziging. Mijn leven heeft teveel onnodige rimpels in de vijver. Alles overziend zou ik maar een paar wijzigingen aanbrengen. Op één hand te tellen. Misschien nog wel minder, omdat één verandering al een immens verschil uitmaakt.
Maar, oh, wat zou ik genieten van nóg ‘n keer al die Eerste Keren.
Disclaimer: Lees maar, doneer maar, zie maar
vadertje.backme.org
