Nul graden Kelvin en dan nog een paar graden daaronder. Wát een ongelooflijk kutjaar was 2021. Ik ga hier niets opsommen wat niet al ruimschoots bekend is. We struikelen over de nieuwsoverzichten en vind je dat niet genoeg, dan is er altijd nog bastapunt.com, waar ik het hele jaar mijn persoonlijke spuigat heb opengedraaid. In dit eerste stukkie van het nieuwe jaar breek ik gelijk een Heilige Regel door te gaan schrijven over mijn persoonlijke leed van het afgelopen jaar. Ik omzeil de regel – die voorschrijft geen huilverhalen over jezelf te schrijven – enigszins door mezelf niet als slachtoffer te zien. In ieder geval ben ik de fase van zelfmedelijden wel zo’n beetje voorbij. Dus bij dit mini-Menno-jaaroverzichtje kan ik afstand bewaren. Het verdient namelijk wel opgeschreven te worden. Want het was bizar. Een gelouterde scenarist van B-films had mijn waargebeurde verhaal zonder pardon naar de prullenbak verwezen. Stempel: ongeloofwaardig. Precies daarom begon ik dit stukje op deze manier. Kouder dan nul graden Kelvin kan niet. En toch is het gebeurd. Voor mensen aan wie dat blijft knagen: zie het als gevoelstemperatuur. Het was met recht een kutjaar zonder weerga. Talloze keren heb ik gedacht dat de bodem was bereikt om er vervolgens weer genadeloos hard door te zakken.
Om bij het eind te beginnen was ik afgelopen nacht voor het eerst in mijn bijna 59 jarige bestaan alleen met de jaarwisseling. Na mijn karaktereigen gemopper over dat ik nergens ben uitgenodigd en nog meer van dat soort zinloze flauwekul gedachten die ik altijd in eerste instantie heb, vond ik het eigenlijk wel best. Ik merk dat het begint te wennen. Mijn eigen beste gezelschap te zijn. Natuurlijk zijn er momenten dat andere emoties zich ermee bemoeien, maar tranen blijven uit. Hooguit een paar keer slikken. Zoals het alleen kijken van een oudejaarsconference. Dat is nogal triest als je gewend bent dat altijd met je geliefde te doen. Slikken. Ook geen toost en elkaar weer even verliefd aankijken. Slikken. Geen wakker kind die ik voor de ramen vasthoud totdat ze overmand door slaap terug naar bed wil. Slikken. Geen videocall uit de VS van dochtertje Fleur (7) zodat we elkaar gelukkig nieuwjaar kunnen wensen. Slikken.
Voor de zoveelste keer corona vervloeken.
Het begin van 2021 kende een, naar omstandigheden, goede start. De omstandigheden waren dat ik een keeltumoroperatie eind 2020 en de daarop volgende bestralingen (33) goed had doorstaan. De ergste pijn die ik fysiek heb gehad in mijn leven was het verwijderen van de ‘drains’ die als slangen in mijn lichaam waren ingeniet. Als het de bedoeling was dat die pijn de voorbode was voor de geestelijke marteling die gedurende het jaar zou volgen, dan heeft-ie zijn centen ruimschoots verdiend. Het luidde een memorabel jaar in om zo snel mogelijk te vergeten.
Levend, maar met een gehavend lichaam en vermoeide geest trad ik 2021 binnen. Een stoma in mijn keel en mijn rechterborst die naar mijn nek was verplaatst. Een litteken van oor tot oor omdat er veel weggesneden moest worden. Stemloos, reukloos, gedeeltelijke gevoelloos – behalve voor jeuk – en verminkt moest ik verder. Ik vond het allemaal niet erg, want ik had de liefde en die zou me erdoor heen slepen. Alleen was de liefde er niet meer. Althans niet voor mij. Mijn lief verliet me en liet de grootste wond achter die iemand kon aanbrengen. Vervolgens stierf mijn moeder. Mijn jongste poes stierf een maand later. Mijn collega-opa van Pim stierf later dat jaar. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, heeft kanker wederom toegeslagen in mijn directe familie-omgeving. Een koude sluier van rouw en verdriet hangt als een te zware natte dweil over 2021 heen. Ikzelf leef nog vier jaar in onzekerheid over terugkerende kanker. Nog vier jaar fifty-fifty. Maar ook daar ben ik inmiddels aan gewend.
Ik heb geen doelen meer in het leven. Ik heb ze bewust verwijderd. Het najagen van ’targets’ (vreselijk woord) kost simpelweg teveel energie. Energie die ik niet meer heb. Slapen is mijn noodzakelijke hobby. En dat wordt steeds fijner. Ik droom mooie dromen. Zo echt dat ik soms wakker word met een glimlach en naast me voel om mijn verhaal te vertellen. Zonder geschokt te zijn vind ik niemand naast me. Maar goed ook.
Ik kan toch niets zeggen.
Disclaimer: Gratis lezen prima, donaties worden zeer gewaardeerd.
vadertje.backme.org
We volgen elkaar ragebol. En we lezen elkaars blogs. Dus ik weet redelijk goed wat er speelt bij jou en bewonder je moed en veerkracht. Hang in there!