Van de week kreeg ik een WhatsApp berichtje van mijn oudste dochter. De KNO afdeling van het AUMC had haar gebeld om mijn afspraak van vandaag een half uur te vervroegen. Van negen uur naar half negen. Als die afspraak niet vervroegd was, had ik nooit het bericht op radio1 gehoord onderweg naar het ziekenhuis. “In Australië was een man na een duik in het zwembad doof geworden. Na bezoek aan de KNO arts werd hem geadviseerd met een föhn zijn oor droog te blazen. De KNO arts vermoedde dat er vocht achter zijn trommelvlies zat. Toen de klachten aanhielden heeft de arts het oor toch maar even nader onderzocht. Er bleek een, inmiddels dode, baby-kakkerlak in te zijn gezwommen.”
De timing voor dit bericht had wat mij betreft niet slechter kunnen zijn.
Ik was onderweg naar de KNO arts om een buisje in mijn linkeroor te laten zetten. Vermoedelijk ben ik als bijwerking door bestralingen van het lymfegebied in mijn hals, doof geworden. Het bericht opende nieuwe deuren in mijn fantasiewereld. Hordes insecten zag ik voor mijn geestesoog uit mijn oor glijden. Alle geluiden die ik tot nu toe in dat oor hoorde, had ik toegeschreven aan zich verplaatsend vocht. Nu zag ik knagende vliegende herten en smulpapende lieveheersbeestje zich tegoed doen aan mijn slakkenhuis. De oorwurm had opeens hoorns en zag ik uitgroeien tot een monstermade met vlijmscherpe tanden die hamers en aambeelden verslond.
Ik onderdrukte een verdere buikloop van mijn fantasie. Ik moest nog zeker een 20 minuten autorijden. En dat is lastig als een bonte stoet aan gemuteerde insecten je achtervolgt. Dat lukte aardig en zonder brokken te hebben gemaakt, kon ik mij melden bij receptie S van de afdeling KNO. Ruim op tijd. Eén warme chocolademelk en 10 minuten later werd ik door een verpleegster opgehaald. Haar gezicht heb ik vanwege het mondkapje niet mogen zien, maar ze had opvallend mooie ogen. Ze nam me mee naar de behandelkamer en met behulp van de TruTone – een hulpmiddel bij spraak voor tumorgeamputeerden – vertelde ik haar het bizarre verhaal van de kakkerlak. Ze reageerde met een welgemeende “eeeeeeeeeewwwww!!!” Dat smaakte naar meer. Ik was van plan het verhaal nog enigszins aan te zetten, toen de dokter ons onderbrak.
Het verhaal stierf een te vroege dood.
De dokter legde kort en bondig de procedure uit en was duidelijk. Na inspectie van het oor bleek het inderdaad – godzijdank – om vocht te gaan. Een niet zo vaak voorkomende bijwerking van bestralingen in dat gebied. Ik werd verdoofd met vloeistof en moest een kwartier blijven liggen met mijn hoofd naar rechts gedraaid. Na een kwartier testte de dokter of de verdoving zijn werk had gedaan. Dat was het geval. Vervolgens maakte hij een klein sneetje in mijn trommelvlies en plaatste er een buisje in. Ik hoorde het vocht weglopen. Het was een opluchting. De aankomende twee weken moet ik voorzichtig zijn met water. Ik mag niet zwemmen en mag mijn hoofd niet wild bewegen.
“Wat zegt u?”
“Nee, meneer Voorwinde, u moet ook even wachten met headbangen.”
Dat vond de verpleegster leuker dan de dokter.
Disclaimer: Ga weg! Wéér een gratis te lezen stukkie?! Jawel, maar doneren mag ook:
vadertje.backme.org
