Iedereen leest wel eens een column, luistert naar ’n podcast of naar de radio. Het leuke van columns (gesproken en geschreven) is dat ze kort en vaak krachtig zijn. Goed, je moet wel de juiste columnist lezen of horen, maar dan kunnen ze je zomaar terugwerpen naar een punt in je eigen herinnering. Vaak plotseling. Er zijn een paar schrijvers en verhalenvertellers die ik zoveel mogelijk lees en luister. Dat valt niet mee want er zitten een paar tussen die een nogal grote productiedrang hebben. Eén daarvan is Nico Dijkshoorn. Die spant de kroon. Waar haalt die man de tijd, energie en lust vandaan om zo moordend productief te zijn. De Lucky Luke onder de schrijvers. Bijna elke dag spreekt hij een column(pje) in voor de Belgische radio. Die probeer ik altijd te luisteren – het zijn maar 2 tot 3 minuten – maar soms ontsnapt er eentje aan mijn aandacht. Dat was gisteren het geval. In zijn columnpje van vandaag kwam hij even terug op de door mij gemiste uitzending. U begrijpt dat ik ‘m nog even terug ging luisteren.
En dat was maar goed ook.
Kolere! Nico nam me aan de hand van zijn eigen herinneringen mee naar Artis. Terwijl ik aan het luisteren was smolten de herinneringen van hem en mij samen. Het was synchroonzwemmen. Perfect hetzelfde. De trap naar het magische Aquarium in Artis. De spanning naarmate het donkerder werd. De stilstand. En daarna als een raket naar al die verlichte bakken, vergeven van de zwemmende kleuren. Los van de beschermende hand van vader die je tot dat moment stevig had vastgehouden. En daarna de zoektocht. Want als snel miste ik mijn vader. Hij had nog wel geroepen dat ik in de buurt moest blijven, maar dat was bij zoveel spanning onbegonnen werk. Nico vertelde dat zijn vader hem tot huilens toe heeft laten zoeken. Dat hij zich had verstopt voor Nico. En dat hij dat later meerdere malen bulderend van de lach als anekdote had verteld. Vaak met Nico binnen gehoorafstand. Ik was geschokt. Waarschijnlijk omdat mijn herinnering anders eindigde. Eén van de synchroonzwemmers was z’n oefening vergeten. Mijn vader zocht me en vond me voordat er paniek uitbrak in mijn hoofd. Een vermanend woord of een preek was mijn lot. Uit bezorgdheid. That’s it.
Toen de magie van het moment ruw aan stukken werd gehakt, stond ik plotseling in Noordwijk aan Zee. Eind jaren zestig. Huilend bij de hulppost omdat ik mijn ouders kwijt was. Ik was verdwaald tussen de wit-blauw gestreepte strandtentjes waarmee de stranden in die tijd bezaaid waren. De totale paniek die Nico in Artis moet hebben gevoeld, voelde ik in Noordwijk. De paniek werd nog erger toen ik vanuit de hulppost mijn moeder aan de kustlijn in het water zag staan. Ze tuurde de zee in. Hand boven haar ogen. Ze zal me geroepen hebben, al kon ik dat niet horen. Ik wou naar haar toe, maar dat mocht niet van de hulpverleners. De paniek in mijn kinderhoofd werd daardoor alleen maar groter. Straks gingen ze weg zonder mij! Uiteraard gebeurde dat niet en kwam uiteindelijk alles goed. Bij mij. Voor Nico moet de herinnering nog steeds een kwelling zijn.
En dat is vreselijk.
Disclaimer: natuurlijk weer een gratis stukje. Doneren kan en wordt zeer gewaardeerd.
vadertje.backme.org
