Er is wéér eens een schandaal. Een seksschandaal. Allerlei misstanden zijn en waren er bij The Voice of Holland. U weet wel, dat zangshowtje van De Mol B.V. De laatste maanden krijgen we in denderende vaart allerlei schandalen met betrekking tot seksueel overschrijdend gedrag over ons heen. En al zou maar de helft waar zijn van wat er allemaal tot ons komt, dan nog is het van Bijbelse proporties. Het verdient de juiste aandacht, de juiste straffen en er moet meedogenloos tegen worden opgetreden. Zonder enige terughoudendheid. Machtsmisbruik dat tot seksueel misbruik leidt is buitencategorie misdaad, wat mij betreft. En, nogmaals, dat moet zo hard als mogelijk worden aangepakt. Maar niet op Twitter en andere sociale media. Zelfs niet in de reguliere (roddel)media. Meer dan ons lief zou moeten zijn worden, door social media aandacht, slachtoffers juist extra beschadigd.
Maar dat gebeurt natuurlijk wel, die social media aandacht. Eventuele gevolgen voor bijvoorbeeld een rechtszaak zijn van ondergeschikt belang. Mensen die ik hoog acht maken zich er ook schuldig aan. Van “zie je wel, ik zei het toch!” tot halfslachtige, semi-komische analyses die maar hoogst zelden grappig zijn. Ik opende twitter vanochtend en stond meteen tot in mijn oren in de meningen. De drang van mensen om hun ‘licht’ over dit schandaal – en eigenlijk over alles wat ’trending’ is – te laten schijnen blijkt onbedwingbaar en heeft alles weg van Trial by Media. Zonder dat het kennelijk doordringt houdt iedereen er zo zijn eigen tribunaaltje op na. Het is een soort voyeurisme dat misselijkmakend is. Mediageilheid als verslaving. Er gebeurt iets en er MOET een mening over worden gespuid.
Voor mijn ogen zie ik mensen met een goed stel hersenen veranderen in de eerste de beste riooljournalist van Boulevard of soortgelijk gootvolk. Social media is de digitale versie van het marktplein uit de middeleeuwen, waar mensen zonder vorm van proces aan schandpalen worden genageld. Het volk mag haar onderbuik legen met rotte eieren en tomaten. De rotte eieren van nu vinden hun opslag in het pakhuis van de cancelculture. Een veroordeling door een échte rechtbank wordt niet afgewacht. Ik pleit mezelf niet vrij. Ik laat me ook wel eens meeslepen in ongefundeerd moddergooien. Gelukkig houd ik daar naderhand altijd een vieze smaak van in mijn mond. Een goed geheugensteuntje voor de volgende keer. Ik geef toe: ik hang een beetje de moraalridder uit. Maar waarom niet? Ik heb zoveel fout gedaan in mijn leven dat datgene wat juist is, tegenwoordig als vanzelf boven komt drijven. En eerlijk gezegd ben ik liever de moraalridder dan de rotte eierengooier.
De toeschouwers op het digitale marktplein vinden het prachtig. Zowel de moraalridder als de rotte eierengooier worden verguisd. Show must go on. Voyeurisme op z’n lelijkst. Er ligt altijd wel iemand op de loer. Of het nu gaat om een uitgesproken mening of een verkeerd getypt woord. Voor elke smaak de geschikte moker. Vaak hoor ik het excuus dat dit excessen betreft die door corona gerelateerde maatregelen komen. Dat is gezwets. Hooguit geeft het een extra zetje aan de bobslee die al op volle vaart ligt. Vooroordelen zijn van alle tijden en beleven hoogtijdagen sinds social media populair is. De eindverantwoordelijken zijn de Tech-bedrijven die weigeren radicaal hun platforms te zuiveren van wat moreel toelaatbaar is. Mede mogelijk gemaakt door een wegkijkende overheid. En dan bedoel ik niet alleen de onze. Het gevolg is dat we ongemerkt verder afdrijven, naarmate we stelliger overtuigd raken van ons eigen gelijk.
Of we al te ver heen zijn weet ik niet, maar veel steekt er niet meer boven het maaiveld uit.
Disclaimer: Gratis lezen? Tuurlijk! Doneren? Graag! Dat kan via:
vadertje.backme.org
