De Olympische Winterspelen in China staan op het punt van beginnen en de meningen, afkeuringen en verontwaardiging struikelen over elkaar heen. Binnenkort begint het WK voetbal in Qatar en dan krijg je hetzelfde geweeklaag. In mijn eigen herinnering kan ik teruggaan naar 1978 toen het WK voetbal in Argentinië onder vuur lag. Dezelfde verontwaardiging als nu. Ik snap het wel. Je wordt er ook gek van. Telkens weer stellen landen (eigenlijk steden, maar goed) zich kandidaat voor Spelen of WK’s waar sprake is van onderdrukking of andersoortige ernstige schending van mensenrechten. En we laten het toe. Geen toewijzingscomité sluit landen uit. En altijd worden dezelfde kutsmoesjes gebruikt. De ergste van die kutsmoesjes is wel dat ‘sport en politiek te allen tijde gescheiden moet blijven.’ Zelden zo’n klinkklare onzin gehoord. Als er iets is dat niet los van elkaar kan worden gezien, is het wel sport en politiek. Hele dopingprogramma’s werden (vroeger) opgesteld door toenmalig communistische dictaturen om de superioriteit te tonen van de zaligmakende communistische übermensch. Om maar één van de vele voorbeelden te noemen.
De UEFA, de FIFA en het Olympisch Comité zijn zo corrupt als de neten. Alles draait daar om geld. De leugen heeft er een warm bad in een luxueus onderkomen gevonden. Criticasters worden afgekocht, weggepromoveerd of in diskrediet gebracht. De politiek (de feitelijke macht) brandt z’n vingers er niet aan. Bang voor een ongunstige publieke opinie. Bovendien zijn politieke machthebbers niet ongevoelig voor ‘vleierijen.’ Vooral als ze gepaard gaan met de nodige ‘onkostenvergoedingen.’ Het maakt niet uit hoe groot de misstanden zijn in een land, als er maar genoeg wordt gelobbyd met genoeg geld in de zakken. En dan wint niet zelden een land waar de lobbymunten ook nog eens bloedgeld zijn. Geld dat afgepakt is van de bevolking die daar niets over zeggen mag. En de rest van de wereld die er niets over zeggen wil.
Want, laten we wel wezen, als regeringen, sportbonden én sporters weigeren te sporten in landen waar mensenrechten worden geschonden dan gebeurt het niet. Zo simpel is het.
Toen het WK voetbal in 1978 in Argentinië was, was ik net 15. Voetbal was het belangrijkste in mijn leven en hoewel ik al enige interesse in politiek toonde, verdronk dat ruimschoots in mijn ongebreidelde passie voor voetbal. Pas later besefte ik wat de impact van een dictator op een land kan zijn. Mijn vader had een grote mond over de misstanden in Argentinië en hij vond dat het Nederlands Elftal daar niet moest gaan spelen. Maar hij was ook net voor zichzelf begonnen. Een reclamebureau(tje). Hij had een opdracht van een chipsmerk voor een slogan en iets met stickers op chipszakjes. Het chipsmerk was een sponsor van het WK. Dus ging de mening in de koelkast, want er moest geld verdiend worden.
Als het dichtbij komt, moeten vaak abstracte principes wijken voor de dagelijkse realiteit. Een klontje extra boter op het hoofd is dan geen bezwaar.
Maar dan wel je grote bek dichthouden.
Disclaimer: gratis stukje, doneren en delen is fijn
vadertje.backme.org
