Het is vandaag (4 februari) #wereldkankerdag. Ik zou het niet hebben geweten als ik twitter een dagje had overgeslagen. Een dame op dat platform vroeg zich af wat het nut was van zo’n dag. Vrijwel onmiddellijk reageerde ik dat ‘de dag net zo nutteloos is als de ziekte zelf.’ Meteen daarna vroeg ik me af of dat wel voor iedereen geldt. Ik vermoed van niet. Maar wat is het nut dan? De bedoeling van zo’n dag is stil te staan bij mensen die we kennen of verloren hebben aan die afschuwelijke ziekte. Door medische ontwikkelingen zijn de overlevingskansen voor kankerpatiënten van 25 naar 65 procent gestegen. Of we daar ook even bij stil willen staan. Met die uitleg kom ik niet veel verder. Ikzelf heb daar geen aparte dag voor nodig. Dagelijks denk ik aan mensen die ik verloren heb aan kanker. Ik heb in de vorm van een gat in mijn keel natuurlijk wel een constante reminder aan kanker.
Maar toch.
Met cijfers kan ik al helemaal niks. Fijn dat de overlevingskansen zijn toegenomen, maar waarom moet ik daar in vredesnaam bij stilstaan? Wat wordt er van me verwacht? Dat ik een gek dansje doe ter ere van de wetenschap? Dat zal ongetwijfeld de vaart houden in de ontwikkelingen! Ik heb werkelijk geen idee. De medische wetenschap ben ik regelmatig oneindig dankbaar voor wat ze voor me betekenen en hebben betekend. Net zoals ik het regelmatig betreur dat de wetenschap in 1997 nog niet zo ver was. Wie weet had ik dit dan nu nog met mijn vader kunnen bespreken. Maar ook daar heb ik geen aparte dag voor nodig.
Voordat ikzelf overvallen werd door een tumor, dacht ik dagelijks aan mijn vader. Weggevreten door kanker in zijn hele lijf. Geen aparte dag voor nodig gehad.
Wat willen ze van me!?
Misschien behoor ik niet tot de doelgroep voor ‘gedenkdagen’? Dat zou kunnen. Buiten die doelgroep voel ik me vrijwel zeker meer op mijn gemak. Maar met welk doel wordt de doelgroep dan benaderd? Misschien zijn er mensen die troost putten uit zo’n dag. Of hoop. Ik kan me daar maar moeilijk iets bij voorstellen. Denken die mensen dan op andere dagen niet, net als ik, ook aan hun geliefden? Al dan niet genezen of gestorven. Wat is de meerwaarde van zo’n dag? Misschien is het een verborgen stimulans op poen over te maken. Op zich niks mis mee, behalve als het niet duidelijk is, maar wel de bedoeling. Dat zou ranzig zijn. Ik heb niet veel vertrouwen in de mensheid, maar zo verdorven lijkt het me nu ook weer niet.
Is het dan een gevoel van verbondenheid? Dat je weet dat overal ter wereld er NU mensen zijn die aan dezelfde ellende denken als jijzelf? Als dat zo is, dan val ik compleet buiten de boot. Ik voel dat soort verbondenheid nooit. Niet omdat ik gevoelloos ben. Integendeel. Ik kan heel erg verdrietig zijn. Maar dan moet ik de ellende zien of lezen. En dan ben ik in de eerste plaats verdrietig om de ellende van de ander. Toegegeven, het is intenser als ik iets dergelijks zelf heb meegemaakt. Maar vage anonieme verbondenheid voel ik niet. En zeker niet als dat op een voorgeschreven dag gevoeld dient te worden. Wellicht een rare gedachte maar…
…voor mij is elke dag kankerdag.
Disclaimer: Wat?! Nog een gratis stukje!? Jawel! En delen en doneren mag ook gewoon weer!
vadertje.backme.org
