De Volkskrant, waar ik een digitaal abonnement op heb, publiceerde vandaag een columnistenmarathon. Daarin werden alle columnisten die door de Volkskrant worden betaald, gevraagd in 200 woorden hun licht te laten schijnen over het thema Democratie. Als ik een verzameling columnisten tegenkom zoek ik altijd eerst naar mijn favorieten. Dat zijn er niet zoveel en bij de Volkskrant steekt er één bovenuit: Eva Hoeke. Toegegeven, ik ben bevooroordeeld omdat ik ooit bij haar de masterclass ‘columns aan de keukentafel’ heb gevolgd. Neemt niet weg dat ze een fenomenale schrijfster is met een scherpschuttersblik, die feilloos complexe vraagstukken koppelt aan het moeizame dagelijks leven. Niet zelden met een lach of traan. Maar goed, voordat ik (wéér) verval in tomeloze schmierpijperij, terug naar de marathon. Ik had Eva snel gevonden en ze stelde niet teleur. Daarna ging ik er eens lekker voor zitten. De lay-out was mooi vormgegeven met foto’s van de columnisten die in vier rijen heen en weer bewogen boven de introductie van baas Klok.
Tot mijn ergernis ontbreekt in de fotoparade het fotootje van Eva. Ik zette me over deze blunder heen en begon te lezen. Jezusmina, wat waren het er veel! En wat een niveauverschil. Dat zie je pas goed als de columnisten samengedreven worden in één themahoekje. Er staan er meerdere tussen die ik er van verdenk in het eerste kwartier na de deadline nog even snel een tekstje in elkaar geflanst en opgestuurd te hebben. Ook zaten erbij die het thema (te) serieus namen en daardoor worstelden om hun boodschap in 200 woorden over te brengen. In gedachten zag ik ze hele alinea’s schrappen. Dat zijn de stukjes die het predikaat ‘goede poging’ krijgen. De ergste kwalificatie die er bestaat.
Overigens viel het me op hoe vaak democratie en de Voice of Holland in één adem werden genoemd. De Voice als dankbaar koppelstuk naar de bedreiging van de democratie.
De leukste columns zijn de stukjes die het thema op de hak nemen of die het thema verkleinen tot een persoonlijk, klein gevecht(je). Hoe groter het contrast tussen de grootsheid van het thema en de pietluttigheid van een alledaags probleem, des te grappiger de column. Althans als het de schrijver lukt dat samen te laten komen. Tot mijn verrassing zijn dat er niet zoveel. De grote columnisten met veel ervaring, draaien hun hand niet om voor zo’n stukkie. Maar als ik routinematige schrijverij vermoed, gaat de wenkbrauw omhoog en devalueert het geschrevene onmiddellijk. Verrast, geschokt of bewogen. Dát moet er met me gebeuren. Met minder neem ik geen genoegen.
Al met al heb ik me goed vermaakt. Het blijft smullen. Zoveel schrijvers op één plek. Je zou bijna gaan overwegen om een columnistenkrant uit te gaan geven (bij deze claim ik daar patent op). Gezien het leesplezier dat het oplevert zou ik als krant met enige regelmaat een dergelijke marathon publiceren. Knagende thema’s genoeg. Maar ja, als ik de krant was zou ik mij ook al lang een plek hebben gegeven.
Dat kan trouwens alsnog. Schroom niet en neem gerust contact op. Want juist de stukjestikkers als op de tekening van Peter de Wit hebben jullie keihard nodig.
Disclaimer: gratis lezen mag, maar doneren is beter en kan via:
vadertje.backme.org
