Oorlog is waanzin. Waanzin in zijn lelijkste vorm. Zo lelijk dat niemand het werkelijk snapt.
Wanhopige Oekraïners roepen iedereen op de symboliek en de woorden achterwege te laten en in plaats daarvan daden te laten zien. Oorlog (terug) te voeren. Ongefundeerde waanzin beantwoorden met gefundeerde waanzin. Behalve dat ik dat niet kan, wil ik het ook niet. Dan moet ik de waanzin accepteren. Niet de scheppende waanzin, maar de vernietigende waanzin. De waanzin van een man die op een map een nieuw lijntje wil trekken. De waanzin van de man die al jaren droomt van dood en verderf omdat hij een stukje stof wil hijsen op een plekje dat niet de zijne is. De retorische waanzin die anderen tot waanzin dwingt.
De waanzin van de man die op een knop drukt en daardoor enkele ogenblikken later een flatgebouw wegvaagt. Mensen wegvaagt. Mensen met verhalen. Mensen die een leven hadden en levens met elkaar deelden. Mensen die hun eigen leven bepaalden. Mensen zoals jij en ik. Weg. Met één druk op de knop.
Vernietigende waanzin.
De nutteloze waanzin van de tankbestuurder die zomaar een halve bocht maakt om over een rijdende burgerauto heen te walsen. De auto met daarin een Oekraïense man. Op de vlucht voor de alles verzengende waanzin die ongevraagd zijn leven binnentrad. De tank blijft boven op de auto staan. Hij zit niet vast. Hij blijft gewoon staan. Als een onaantastbaar standbeeld van waanzinnige wreedheid. Er komt een andere auto aan. De tank rijdt erop af, maar is niet snel genoeg. De vernietigende waanzin mist. Deze keer. De andere auto is plat. Het enige dat er nog uit komt is rook. Geen teken van leven. Gewoon een mens, zoals jij en ik, zat in die auto.
De man is er later wonder boven wonder levend uitgehaald. Als je in een God gelooft dan zou je kunnen denken dat zelfs een schepper deze waanzin te ver vond gaan. Dat wil zeggen als de man er niets aan over houdt. Dat hoop ik van ganser harte, maar ik kan het me niet voorstellen.
De varende waanzin als een gigantisch Russisch fregat bij Slangeneiland aankomt en zegt dat de dertien grenswachters zich moeten overgeven. Er is daar verder niets. Geen inwoners. Slechts een eilandje van een halve vierkante kilometer. En dertien grenswachters die elke dag naar de zee turen. Omdat dat hun werk is. Na kort overleg zeggen ze tegen de Russische overmacht dat ze ‘de tering kunnen krijgen.’ Op het fregat drukte iemand op een knop. De waanzin kwam op hen af en nu zijn er ook geen dertien levens meer op het eilandje. Weggevaagd. Tragedie is het enige dat nog voortleeft.
De waanzin van talkshows waar (vaak kale) mannen, met aan tenues ontleende status en blinkertjes op hun schouders, lovende woorden wijden aan slimme strategische zetten om landjepik te kunnen winnen. De waanzin die onderscheidt maakt in de waarde van mensenlevens aan de hand van het gebied waar ze wonen. De waanzin van de tandelozen die het zelfs zonder wapengekletter niet eens kunnen worden. Omdat de portemonnee van sommigen van hen belangrijker is dan de levens van anderen. De verblufte waanzin die antwoorden zoekt die er niet zijn.
De waanzin die alleen maar erger wordt als hij met waanzin wordt beantwoord.
Dan maar liever de woorden. Want uiteindelijk zullen de woorden onze redding zijn uit de vernietigende waanzin van de realiteit.
Disclaimer: gratis te lezen, doneren graag
vadertje.backme.org
