Deadlines zijn belangrijk. Althans het halen ervan. Zo niet, dan kan dat desastreuze gevolgen hebben. Deadlines zijn er in alle soorten en maten. Ik durf rustig te stellen dat deadlines Het Grote Kwaad zijn en voor talloze slachtoffers zorgen. Denk bijvoorbeeld aan al die schrijvers, columnisten en journalisten die op tijd hun stukjes moeten inleveren bij kranten, tijdschriften en televisieprogramma’s. Onbeschrijflijk leed zit daarachter. Deadlines zijn nietsontziend. Meedogenloos. Nooit zullen zij rekening houden met begrippen als inspiratie, persoonlijke omstandigheden, fysiek of geestelijk welzijn en onvoorziene omstandigheden. De bladen moeten tijdig van de pers rollen. Alles voor de abonnee. Eindredacteuren zijn de beulen. Die hogen de stress op door mailtjes te sturen en telefoontjes te plegen naar de leveranciers. De beulen hebben een reusachtig arsenaal tot hun beschikking. Van persoonlijk getinte smeekbedes tot nauwelijks verbloemde dreigementen. Als je al last had van zenuwen kan zoiets het laatste zetje zijn naar een witte jas met mouwen op de rug als gevolg van een acute zenuwinzinking. De meeste stress tref je aan bij de zzp’ers die zichzelf en hun gezin ervan moeten laten wonen, eten en leven. De deadline is heilig, ongeacht mogelijke rampspoed van welke aard dan ook. No piece, no cake.
Diep respect voor die mensen.
En wat te denken van generaals in dienst van dictators? De generaals van Putin bijvoorbeeld. Hij zal ongetwijfeld tegen hen hebben gezegd “eind volgende week wil ik Kiev, punt uit!” Of zoiets. Als de generaals de deadline niet halen, durf ik niet te voorspellen wat hun lot zal zijn. Veel goeds kan het niet zijn. “Eigen schuld, dikke bult!” hoor ik je denken en dat is misschien wel terecht ook, maar daar gaat het nu niet om. Door de stress van zo’n ultimatum gaan ze natuurlijk hele gekke dingen doen, zoals kerncentrales bombarderen of raketten schieten naar woonflats en dergelijke. Het lawine-effect van deadlinestress. Zoals altijd krijgen diegenen die onderaan de berg wonen de volle laag.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vanaf jongs af aan worden we met deadlines geconfronteerd. Zonder dat we veel aandacht schenken aan de deadline zelf, sturen we onze kinderen naar school. Elke toets, elk examen en elk rapport is een deadline. Zelf doen we er aan mee. Want we weten niet beter. Kinderen worden gepusht de benodigde deadlines te halen, zodat zij weer verder kunnen naar de volgende. En wij, de ouders, zijn weer bevrijd van een stukje plaatsvervangende stress.
En dan is er nog mijn eigen stress.
Dat is de zelfopgelegde deadline. Diegenen die mij vanaf het begin volgen en lezen, weten dat in ongeveer anderhalf jaar tijd er nogal wat mis is gegaan in mijn leven. Voor diegenen die het niet weten kun je het allemaal lezen in mijn stukjes die permanent op mijn website staan. Voor nu wil ik me beperken tot de beperkingen die ik opgelopen heb door kanker in verhouding tot mijn productie. In den beginne schreef ik twee stukjes per dag. Toen kwam kanker en hoewel ik het nog lang heb volgehouden moest ik tot mijn grote ergernis de handdoek in de ring gooien. Nieuwe deadlines moest ik stellen. Ik heb beloofd er nu minimaal twee per week te schrijven. Dat houd ik aardig vol. De laatste tijd gaat mijn gezondheid voor de zoveelste keer weer eens achteruit, met als voornaamste symptoom: oververmoeidheid. Dat zorgt op zijn beurt weer voor gebrek aan zin. Onderwerpen zat. Het enthousiasme ontbreekt alleen vaak. Of ebt weg tijdens het tikken.
Vandaar dit vrij nutteloze stukje over deadlines.
Heb ik in ieder geval de helft gedaan en heb ik nog één dag om mijn belofte na te komen.
Disclaimer: gratis te lezen. Wil je steunen? Dat kan via:
vadertje.backme.org
