De gekmakende nutteloosheid der dingen is veel te prominent aanwezig om met enig fatsoen te kunnen negeren. Contrasten tussen de banaliteit van het dagelijks leven en de tsunami aan oorlogsberichten uit de Oekraïne wordt onontkoombaar in onze gezichten geduwd. De beelden van een vluchtend gezin die aan flarden worden geschoten door het Russische leger tijdens een afgekondigde wapenstilstand gaan veel verder dan ik kan verdragen. Zeker als nog geen paar minuten later de beelden tot ons komen van een huilende acteur boven een ui in een Jumbo reclame. Er is niks met hem aan de hand. ‘Het is gewoon een heel fijn mes’, zegt hij met tranen in zijn ogen.
Begrijp me goed. Ik neem niemand uit de reclame iets kwalijk. Het gaat me om het contrast. Die twee zaken horen niet dicht bij elkaar te staan. Emoties zoeken nog hopeloos naar een vrije plaats in mijn hoofd terwijl me alweer wordt geadviseerd om voor een vlijmscherp mes te sparen. Het past niet. Stukjes van verschillende puzzels die niet in elkaar gestoken kunnen worden.
Dit is maar een klein voorbeeld van de constante wervelstorm in mijn hoofd. De dagen zijn er mee gevuld. Alle emoties uit het spectrum komen voorbij. Eindeloze gevechten zijn dat. En altijd dezelfde overwinnaar: verwarring.
De strijd tegen opwellende onverschilligheid is hevig. Maar die snap ik in ieder geval. Een direct gevolg van overkill. Een beetje vergelijkbaar met de ideële reclame over honger in Afrika en soortgelijke hulpverzoeken. Als je die voor het eerst ziet bloed je hart en wellen de tranen op bij het zien van ondervoede huilende kinderen en smeekbedes van moeders. Dan wil je ze de wereld geven. Meteen. Zie je datzelfde filmpje honderd keer, dan stomp je af. Dan heb je geen emotie meer. Of je kijkt niet meer. Of je zapt. Afgestompt. Dat is niet abnormaal. Noch afschuwelijk. Het is menselijk. Er zijn vele onderzoeken gedaan door prominente wetenschappers naar dit fenomeen.
Het is een soort van zelfbeschermingsschild. Om kortsluiting te voorkomen. Dat ligt hier op de loer vanwege die overkill. Steeds weer dezelfde afschuwelijke beelden in journaals, in kranten, bij talkshows. Elke dag weer. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ik kan natuurlijk wegzappen of gewoon niet kijken. Maar dat voelt nu nog, in dit stadium, als verraad. Verraad naar de mensen die er middenin zitten. Dat is natuurlijk ook een irrationeel gevoel. Die mensen daar hebben er geen reet aan als Menno uit Hilversum met ze meeleeft uit de verte. Het zij zo. Ik kan het nu eenmaal niet afschudden. Dus kijk ik. En elke dag gebeurt er iets dat het dreigende gevoel van ‘afstomping’ verdrijft. Iets dat de kluwen van chaotische wanhoop tot een tijdelijk bedaren brengt.
Woede helpt. Wie had dat gedacht? Woede drijft de rest van de strijdende emoties naar de achtergrond. Een prima afleiding. Dus, volslagen idioten, blijf je melden op het Malieveld of Museumplein. Met gekke vlaggen of vlaggen van gekken. Beledig me met misbruik van heilige symbolen. Maak me kwaad. Nee, maak me woest. Dan weet ik dat ik niet gek ben. Dan weet ik dat ik niet ben afgestompt. Dan weet ik dat ik nog niet volledig verloren ben.
En als ik niet verloren ben, dan misschien de wereld ook nog niet.
Disclaimer: gratis stukje, donaties worden gewaardeerd via
vadertje.backme.org
