Het gaat erom spannen.
Treed ik definitief toe tot de eindfase van mijn leven of wordt het gevaar nog even afgewend? Ik zal mij nader verklaren. Ik heb de afgelopen weken vochtophopingen in mijn benen. In hoeveelheden die ervoor zorgen dat je alleen nog met anatomische kennis kunt vaststellen dat ik enkelgewrichten heb. Omdat dit verschijnsel zich nu al enkele weken voordoet, heb ik contact opgenomen met mijn huisarts. Dit op aanraden van mijn behandelteam van het AMC. Het zou namelijk te maken kunnen hebben met hartproblemen. Dat het iets met mijn hart van doen kan hebben, zorgt onmiddellijk voor extra motivatie. Als mijn hart het opgeeft, is de rest ook voor niks geweest. Dat kan natuurlijk niet. Dus, op naar de huisarts.
De laatste keer dat ik mijn huisarts heb gezien was toen zij mij doorverwees naar een specialist, omdat ze de pijn in mijn keel niet vertrouwde. Dat was de aanzet tot een avontuur van ongekende omvang. De medische kant van dat avontuur is te lezen in de Kiezelkronieken op deze website. De rest van mijn wonderlijke bestaan trouwens ook, alleen niet in die rubriek.
Maar goed.
Vanmiddag had ik een afspraak. Buiten adem kwam ik aan omdat ik honderdvijftig meter had moeten lopen van de auto naar de praktijk. Voor de praktijk waren alle parkeerplekken bezet, wat de belofte van een volle wachtruimte in zich droeg. Dat bleek te kloppen. Er was nog precies één stoel vrij. Hijgend en zwetend nam ik plaats. Binnensmonds vervloekte ik mijn lijf om zoveel zwakte. Slechts één van de aanwezigen droeg een mondkapje. Twee als je mij meerekende. Bij het zien van het stomadopje op mijn keel deed een ouder echtpaar ook hun mondkapje op. Een gebaar dat ik de afgelopen twee jaar nog niet eerder had gezien. Ik beloonde ze met een vriendelijke hoofdknik.
Hoewel de wachtkamer vol zat, was ik toch als tweede aan de beurt. Waarschijnlijk omdat het een gedeelde wachtkamer is met een andere arts. Hoe dan ook, het was een prettig weerzien met mijn huisarts. De mondkapjes gingen af waardoor ik met mijn spraakapparaat kon communiceren. Er lag haar duidelijk iets op het hart. Ze had een brief gekregen van een medisch specialist van mijn ex vrouw waarin ik stond vermeld als ex man. ‘Klopt dit?’ vroeg ze met wijd opgezette ogen. Ik bevestigde de echtscheiding en zij sprak haar spijt en ongeloof uit. Ik vroeg of ze nog meer wilde weten waarop ze enigszins beschaamd verklaarde aan deze roddel genoeg te hebben.
Na deze sociale schermutselingen legde ik haar uitgebreid mijn ‘vocht-probleem’ voor en zij luisterde met stethoscoop naar mijn hart en longen. Ook bekeek ze uit mijn persoonlijk medisch dossier de bloeduitslagen en de longfoto die kortgeleden in het AUMC is gemaakt. Haar conclusie is hoopgevend. Vrijwel zeker kan ze hartgerelateerde problemen uitsluiten. Er is nog één bloedtest die ze wil laten doen die nog niet is gedaan om er een klap op te kunnen geven. Eén klein rottestje. Het enige dat tussen mij en de verdoemenis staat. Geen hartproblemen, maar wel het eindportaal, want ze besloot dat vochtafdrijving nodig zal zijn. Ze gebruikte het gevreesde ‘P’ woord.
De plaspil. Wee mij.
Disclaimer: gratis te lezen, doneren zou fijn zijn
vadertje.backme.org
