De eerste stem van mijn leven is naar de PvdA gegaan. Voordat ik die kon uitbrengen was ik inmiddels al een jaartje stemgerechtigd omdat er 3 dagen voor mijn 18de verjaardag Tweede Kamer verkiezingen werden gehouden. Het CDA bestond nog niet zo lang en werd dat jaar de grootste partij van Nederland. In die tijd werd D’66 links genoemd zonder dat iemand daar raar van opkeek. Gelukkig blies het kabinet zich binnen een jaar op en kon ik op mijn negentiende alsnog naar de stembus voor Tweede Kamer verkiezingen. Den Uyl was toen al jaren mijn held. Ook was net de PSP in opkomst. Dat resulteerde in een korte flirt van mij met die partij. Tot grote ergernis van mijn vader (de PSP had een provocerende poster van een versmeltende VVD en PvdA laten maken, de VVDA, die mijn vader in enorme woede deed ontsteken – lang leve de verzuiling). Na de dood van Den Uyl in de tweede helft van de tachtiger jaren ben ik de PvdA – qua stemgedrag – nog vele jaren trouw gebleven (met dank aan Wim Kok). Tot die andere held van me in mijn gezichtsveld kwam: Jan Marijnissen.
De door ruzies verscheurde en polderende PvdA was ik ondertussen meer dan zat. De SP, onder Jan, was in mijn ogen een prima alternatief. D’66 is nooit echt serieus bij mij in beeld geweest, al vond ik Hans van Mierlo een vermakelijke vent. Ik heb een keer gezondigd door Groen Links te stemmen. Ik was er heel even van overtuigd dat zij het verschil konden maken als het gaat om het redden van de planeet. Niet voor mezelf, maar voor mijn (klein)kinderen. Dat blijkt een misvatting. Zij bedrijven voornamelijk, net als D’66, elitaire politiek waardoor ik de afstand tot het doel groter en groter zie worden.
De SP dus. Ik stem er al heel wat jaartjes op. Niet van harte. Er zijn fundamentele verschillen tussen mij en de SP (voornamelijk internationaal). Het is een beetje ‘bij gebrek aan beter’ verhaal. Bij landelijke verkiezingen gaat mijn stem altijd naar Renske. Zij geeft tot nu toe steeds de doorslag. Nu is de marge van mijn wankele verhouding met de SP tot het breekpunt uitgerekt. Het is de haat-liefde verhouding die ik met de politiek in algemeen en de SP in het bijzonder heb, die nu op een echtscheiding dreigt uit te lopen. Mijn grootste probleem met de SP is hun vastgeroeste standpunt ten aanzien van de EU en internationale verantwoordelijkheid. Daarin werd afgelopen week voor mij een grens overschreden. Er kwam onderstaande motie van Baudet in stemming. Nah ja, kijk zelf maar even:
De SP hoort nooit, maar dan ook nooit, in dit rijtje te staan. Als het partijstandpunt deze uitkomst dicteert, moet je heel snel achter je oren krabben en gaan heroverwegen. Tot twee keer toe heb ik om uitleg gevraagd via het twitteraccount van de SP. Geen reactie. Nu voel ik mij niet belangrijker dan de gemiddelde medemens, maar zeker ook niet onbelangrijker. Kortom, ik vond dat ik recht had op een reactie en dat vind ik nog steeds. Ik stoor me er enorm aan als ik het gevoel krijg genegeerd te worden. Bozer kun je me nauwelijks krijgen. Zeker niet van een partij die de (grote) mond vol heeft met ‘de democratie dichtbij de burger brengen.’
Ik weet natuurlijk best waarom de SP aangevinkt heeft. Ze zijn tegen uitbreiding van de EU. Punt. De SP verpakt het standpunt handig door te stellen dat je eerst je huis op orde moet hebben voordat je nieuwe gasten ontvangt. Nice try. Maar als jouw, weliswaar imperfecte, huis beter is dan het aan puin gebombardeerde huis van je gasten dan moet je ze ontvangen. Punt. Ik ben het eens met de SP dat er veel aan de EU (én de NATO én de Veiligheidsraad) schort, maar het uitsluitend opwerpen van barrières helpt niemand. Het grootste struikelblok is een onwrikbare houding. Hoe handig je die ook verpakt.
Ik ga niet stemmen de aankomende Gemeenteraadsverkiezingen. De lokale partijen zie ik als heilloze weg naar bekrompenheid en zolang de landelijke partijen niet enige (hervonden) interesse in de kiezer tonen, kunnen die ook mijn rug op (sorry Renske).
Dat jullie het maar weten.
P.S.: Al die roepers van ‘dan heb je ook geen recht van spreken’ mogen mijn middelvinger bewonderen. Het gebruik van het recht om niet te stemmen is democratie in optima forma.
Bastakwoot #2 : “Als je bedrogen wilt worden, stem dan op een politicus.”
Disclaimer: gratis lezen kan, doneren kan ook via:
vadertje.backme.org
