Wie mij een beetje heeft gevolgd de afgelopen twee jaar, kent de bizarre wendingen die mijn leven op z’n kop hebben gezet. In de Kiezelkronieken heb ik de fysieke en medische kant daarvan beschreven. En dan met name vanaf het moment dat er keelkanker bij me werd geconstateerd. Natuurlijk heb ik daarvoor al een heel leven geleefd. Daar zou de omschrijving ‘bizar’ ook niet misstaan. Ik wil uit dat ‘vorige’ leven één moment pikken. Het is 2015 en ik stort in elkaar op mijn werk en kort daarna word ik opgenomen in het ziekenhuis met een dubbele longontsteking. ‘Kantje boord’ is een term die toen veel viel. De schrik sloeg er niet van om m’n hart. Ik had al vaker ternauwernood de dans des doods ontsprongen. Met zo’n beetje elk orgaan in mijn lijf is in meer of mindere mate iets mis. Het meeste wordt door medicatie in bedwang gehouden.
Maar goed, terug naar de longen.
De dubbele longontsteking heeft voor nogal wat onderzoekjes gezorgd. In het AMC. Uiteindelijk werd door een gerenommeerde longarts in 2018 een betrekkelijk nieuwe aandoening vastgesteld. COPD gerelateerde Astma. Dat was destijds vrij nieuw omdat er tot dat moment vanuit werd gegaan dat je die twee aandoeningen niet tegelijk kon hebben. Tel daar het littekenweefsel op mijn bronchiën bij op en je hebt de jackpot. Er werd mij geadviseerd onmiddellijk te stoppen met roken omdat uit de diverse longtesten was gebleken dat ik nog maar over ruim de helft van mijn longcapaciteit kon beschikken. Dat is toen niet helemaal gelukt, hoewel ik van een pakje zware shag per twee dagen naar enkele sigaren per dag ging. Pas op elf november 2020 ben ik volledig gestopt. Ja, ja, inderdaad, de dag dat mijn keeltumor inclusief stembanden werd weggesneden.
Vreemd genoeg zijn mijn longen vanaf dat moment versneld achteruit gegaan. Tot na het einde van mijn bestralingen kon ik zonder al te veel moeite trappen nemen. Daar is weinig meer van over. Halverwege een lullig trapje moet ik soms even stoppen en eenmaal boven ben ik buiten adem. Niet zomaar buiten adem, maar happend naar adem. Een heel onprettig gevoel. Het best kun je het vergelijken met onderwater zwemmen en naar lucht moet happen omdat het op is. Maar je moet nog een paar seconden. Dat gevoel. Omdat die benauwende frequentie opliep vond ik het tijd om me maar weer eens bij een arts te melden. Inmiddels ben ik geprikt en getest en heb daar afgelopen woensdag de verontrustende uitslagen van gekregen.
Vierentwintig procent.
Dat is het percentage longcapaciteit dat mij nog rest en is waarschijnlijk veroorzaakt door de astmacomponent van de COPD in combinatie met de intensieve bestraling die ik heb gehad. Tijd voor actie, vond de longarts. Zij heeft al van alles geregeld. Zo heb ik nu (wéér) een tafel vol staan met medische benodigdheden en komt er maandag een medewerker van Mediq om mij te laten zien hoe ik met de Innospire Deluxe moet omgaan. Dat is een verneveler die over mijn keelstoma geplaatst wordt om ademhaling te kunnen optimaliseren. Of zoiets. Daarnaast moeten mijn bloedgassen gemeten worden. Dat houdt in dat het koolstof- en zuurstofgehalte in mijn bloed vastgelegd moeten worden. Er is met zo weinig longcapaciteit kans dat er te weinig zuurstof en teveel koolstof in mijn bloed zit. Koolstof kan dan gaan ‘stapelen’ en dat is gevaarlijk. De meting gaat via een polsprik in de slagader. Dat schijnt een pijnlijke toestand te zijn.
Pijnlijker vind ik dat ik mezelf er te vaak op betrap dat ik over de kwaliteit van mijn leven aan het denken ben.
Bastakwoot #3:
“Ook al zijn de tumoren weggesneden, de kanker verlaat je nooit.”
Disclaimer: gratis, maar doneren mag ook via:
vadertje.backme.org
Zware poep, man! Een rare Engelse uitdrukking maar het geeft het aardig weer, denk ik. Dan kun je natuurlijk blij zijn dat je niet bijvoorbeeld in Jemen of Syrië woont waar je kansen nihil zouden zijn geweest. Of – god betere – Amerika – waar de achterkleinkinderen van jouw achterkleinkinderen nog bezig zouden zijn de ziekenhuisrekening van een enkel bezoek aan de arts af te betalen. Maar dat neemt allemaal niet weg dat jij niet te benijden bent. Persoonlijk ben ik er blij mee dat je er nog bent want jij bent een van die mensen die voor mij de interwebs de moeite waard maken.
Dat doet me goed! Dank je wel, Ter.