Door een eigenaardige opeenvolging van gebeurtenissen zit ik nu hier, bij de testlocatie Gooi & Vechtstreek op de Franse Kampweg in Bussum. De enige testlocatie die is overgebleven voor de gehele Gooi & Vechtstreek. Zonder afspraak binnenlopen tussen 13:30 en 16:00, ook op zaterdag. Ik verwachte daarom een behoorlijke drukte. Ik had heel erg ongelijk. Eén man achter de balie, twee testers en twee andere ‘klanten’ naast mijzelf. En een beveiliger die ik alleen even bij binnenkomst heb zien spelen met z’n telefoon en die daarna uit mijn zicht is vertrokken. Een gigantische locatie, met ironisch genoeg, twee looppaden naast elkaar. Eén voor mensen met afspraak en één zonder. Aan het eind kom je elkaar tegen en word je gewenkt door dezelfde persoon achter de balie.
Maar goed. Terug naar de bron.
Ongeveer twee weken geleden werd deze kettingreactie in gang gezet door een sterfgeval. Een oude boer blies zijn laatste adem uit en er volgde een begrafenis. Op die begrafenis was iemand aanwezig waarmee ik nauw contact onderhoud. Zij ontving een hostie van een geestelijke die vervolgens onwel werd. Geveld door covid-19, bleek later. Nietsvermoedend heeft de dame in kwestie enkele dagen later naast iemand gezeten tijdens een vergadering die later óók positief getest bleek op covid-19. Nog steeds nietsvermoedend ontwikkelde de dame klachten die verdacht veel op covid-19 klachten leken. Na een zelftest én een controletest bleek ook zij besmet.
Ondertussen had ik één keer contact met haar gehad. Op zich genoeg voor een besmetting. Twee keer zelftest gedaan, beide keren negatief. Dochter Fleur (7) een PCR test laten doen. Gelukkig negatief. Niks aan het handje, zou je denken. De dame met wie ik contact had, was inmiddels klachten – en coronavrij. Wederom lijken Fleur en ik de dans te ontspringen. Maar ja, zekerheid bij klachten is er pas na een PCR test. Klachtenvrij is een betekenisloos woord in mijn geval, waardoor ik in dit soort situaties gedoemd ben om getest te worden.
Ik ben dat namelijk nooit meer, klachtenvrij. Al zou covid-19 niet bestaan, zou ik de symptomen ervan hebben. Zo ook nu – hoesten, vermoeidheid, spierpijn. De reclameboodschap staat in mijn hersenpan gebeiteld: bij twijfel, laat je testen. Althans tot 11 april, heb ik begrepen. Daarna is het kennelijk oké om te twijfelen. Enfin, het is twee april en niet de elfde. Testen zonder twijfel. Vandaar dat ik nu hier zit. Bij de testlocatie. Hoestend, snotterig en met spierpijn. Ik weet zeker dat ik negatief ga testen, maar omdat de buitenwereld aan mij zal blijven twijfelen, zal ik ook hen gerust moeten stellen. De morele kaart is al getrokken: ‘je wilt toch niet iemand besmetten als je per ongeluk tóch positief bent?’
Nee, dat wil ik niet. ‘En jij gaat van mijn kerstlijstje af’, dacht ik er grimmig bij. ‘Met je belerende vingertje.’ Mijn weerstand tegen ondernemingen – want dat is een bezoek aan de teststraat – als deze komt voort uit leegzuigende oververmoeidheid in combinatie met, en deels dankzij, medicinale behandelingen. Ik doel hierbij met name op de ‘benevelaar’ die onlangs aan mijn toch al indrukwekkende medische arsenaal is toegevoegd. Bij optimaal gebruik ben ik alleen al aan dat apparaat tussen de drie en vier uur per dag kwijt. Tijd die ik niet heb. Tenzij ik als potplant verder wil. Hoewel het me soms aanlokkelijk lijkt het leven vanaf de vensterbank boven de verwarming met nietsdoen te voltooien, gaat me dat toch wat te ver. Of juist niet ver genoeg, als je begrijpt wat ik bedoel.
Een lang verhaal kort: teststraat, here I am.
Uiteraard krijg ik de tester in opleiding, die vanwege mijn keelstoma de ‘hoofdtester’ erbij moest halen. Ik TruTone-de mijn riedeltje instructies en daarna was het zo gebeurd. Neus en stoma-uitstrijkje staan op kweek. Uitslag binnen twee dagen maar waarschijnlijk vanavond al.
Spannond.
Disclaimer: gratis, maar doneren kan natuurlijk ook:
vadertje.backme.org
UPDATE!
