Rutte heeft Nederland veranderd in een bureaucratisch moeras, waar een dichte mist boven hangt. Daarboven zweven Rutte en consorten in een luchtballon. Af en toe een offerlam over de rand gooiend. Schijnbaar onaantastbaar.
Ik stop met schrijven en kijk naar de poging tot een passende metafoor die ik los kan laten op de regeerperiode Rutte. Met de uitdrukkelijke nadruk op ‘poging.’ Ontevredenheid is mijn deel. Het besef dat ik mijn onvrede over vier kabinetten Rutte niet kan vangen in een dekkende metafoor, stemt me triest. Niet zozeer voor mezelf, als wel voor ons allen. Er is veel te veel misgegaan. Eén metafoor is niet genoeg. En als er één niet genoeg is, moet je er niet aan beginnen. Dan verliest de metafoor onherroepelijk aan kracht. Jammer, want ik ben dol op een pakkende metafoor, maar ’t past gewoon niet. Daarvoor zijn de wanstaltige prestaties van vier kabinetten Rutte eenvoudigweg te talrijk.
Ik help u even herinneren – als u dat al nodig heeft – met een kleine bloemlezing uit wat me zoal te binnen schiet.
Voor visie moet je naar de opticien. De belastingaffaire. De kinderen van Moria. Functie elders. Geen actieve herinnering. Gaaf land. Hier scheiden onze wegen. Uit huis geplaatste kinderen. Mondkapjesdeal. Nieuw bestuurlijk elan (nieuwe bestuurscultuur). Participatie. ‘Overbevolking’ onder de armoedegrens. Record aantal daklozen. Stikstof. Woningmarkt. Uitholling zorg. KLM. Shell. Transparantie. Sanctie-coördinator. Vertrouwen terugwinnen (hahahahaha).
Dit komt zonder moeite in een minuutje uit mijn hoofd rollen. Een hoofd met een ondergemiddeld geheugen.
Mijn ingehouden woede betreft niet de problemen op zich. Problemen zijn er altijd en daar hebben we nu juist een kabinet voor. Het is het stuitende amateurisme hoe er met die problemen wordt omgegaan. Nauwelijks verholen weerzin om urgente zaken op te lossen. Zélf uit de problemen blijven is het motto. Franc ‘Laat Ik Voorop Stellen’ Weerwind die zonder natte ogen te krijgen aan een talkshowtafel gaat kibbelen over het aantal kinderen dat slachtoffer is van ‘staatsontvoeringen’. Hoe durf je. En dat terwijl er nog maar met zo’n 25 kinderen/ouders contact is geweest. Alsof aantallen ertoe doen. Help ze zonder onderzoek en voorwaarden vooraf. Snelheid is geboden bij het herstellen van onherstelbaar leed. De boetekleden zijn massaal zoekgeraakt bij de stomerij. Niemand wil ze trouwens meer aantrekken. Trek je het boetekleed aan dan ben je zo goed als zeker je baan kwijt. Vraag maar aan Lodewijk Asscher.
Wopke ‘Ik Kan Het Niet Alleen’ Hoekstra die zijn verantwoordelijkheid al bij voorbaat in de schoenen schuift van Blok. Over vernieuwing gesproken. Als er één fossiel is die je niet meer terug wilt zien in de politieke arena is het wel Stef ‘Sanctiechef’ Blok. Ministers en staatssecretarissen zijn doodsbenauwd voor hun eigen hachje. Zelfs als ze kundig zijn – ’n paar zijn dat zeker, maar veel te weinig – werkt het huidige lynchklimaat verlammend op besluitvorming. Die lynchcultuur beperkt zich overigens niet tot het kabinet. Die hangt als een giftige mist over ons hele land. Met volle teugen inhaleert het gepeupel de lynchpartijen. Maatschappelijk goedgekeurd schandpaal-voyeurisme.
Het volk kun je nauwelijks iets kwalijk nemen. Een groot deel weet niet beter en een deel denkt alleen maar aan zichzelf (lees: eigen portemonnee). Dat is vrij makkelijk te illustreren met de presidentsverkiezingen in Frankrijk. Een steeds groter deel van de Fransen vindt dat Macron te weinig voor ze doet, dus gaan ze maar op Le Pen stemmen. Een extreemrechtse mademoiselle. Het is het onvermogen (of onwil) om verder te kijken dan je eigen kleine wereld, terwijl het besef ontbeert dat juist die grote wereld daarbuiten bepaalt hoe jouw kleine wereld eruit gaat zien.
Het bureaucratische moeras beschermt de overheid tegen eigen falen. De mist zorgt ervoor dat we niet hebben gezien dat als eerste het morele kompas erin is gesodemieterd.
Klopt de metafoor toch nog een beetje.
Disclaimer: gratis, maar doneren mag hoor:
vadertje.backme.org
