Een groot deel van mijn leven is donderdag de dag geweest die het weekend inluidde. Voor veel mensen is dat nog steeds zo. De dag van de belofte. Bijna weekend.
Tegenwoordig is donderdag voor mij de scheiding tussen twee werelden. De kloof tussen jeugd en ouderdom. Met dochtertje Fleur (7) en zonder dochtertje Fleur. Het verschil tussen oorverdovend en doodstil. Tussen de noodzakelijke zin en de nodeloze onzin. Maar de donderdag is meer. De donderdag is de dag van regenereren. Het verdrijven van uitputting. De dag van de slaap. Veel slaap. Op donderdag ben ik te moe om tegen de aankomende dagen op te zien.
Maar goed.
Deze donderdag begint zoals gewoonlijk. De week heeft me dusdanig belast dat ik meer slaap nodig heb dan me lief is. Tegen de avond ben ik pas weer enigszins opgekrabbeld. En dan begint het: de paniekberichten. WhatsApp groep aanmaken is mislukt, mailberichten zijn niet aangekomen, rep en roer, paniek, paniek, paniek. Want: het schoolvoetbaltoernooi staat voor de deur. Dochtertje Fleur doet mee. De poule indeling is al gemaakt, maar de communicatie met ouders is in de soep gelopen. En er moet geoefend worden. Waarom is me een raadsel, want met of zonder oefening zal het niveau nauwelijks verschillen. Bovendien gaat het om de pret die de kinderen beleven. Liefst zonder fanatieke ouders. Het enige voordeel dat ik kan ontdekken is dat de kinderen elkaar een beetje leren kennen. Om onduidelijke redenen zijn ze ingedeeld in groepen met vreemden.
Het eerste bericht dat ik binnenkrijg is een vraag van de ex-vrouw. ‘Of ik druk ben vrijdag?’ Het ziet eruit als een vraag. Er staat een vraagteken achter. Maar het is een als vraag vermomde opdracht. Een soort opdracht die je kunt weigeren, maar die altijd op enig moment tegen je gebruikt gaat worden. Gelukkig betreft het een vraagopdracht in naam van dochtertje Fleur. Dan is het antwoord op voorhand ‘ja.’ Na schooltijd op vrijdag moet er worden getraind. Dat past niet in het schema van de werkende ex-vrouw. Of ik met Fleur naar de training kan gaan. Dat kan.
Op het schoolplein is het eerst even zoeken naar de ouder die de boel in goede banen moet leiden en de whatsappgroep beheert. Terwijl wij elkaar in het oog krijgen heeft hij net de ex-vrouw aan de telefoon. Ik hoor hem zeggen dat hij me gevonden heeft. Als het overgrote deel aan ouders met kinderen huiswaarts keren, blijven uiteindelijk zes kinderen en vijf volwassenen over. De voorbereidende fase duurt het langst. Mensen moeten worden toegevoegd aan de appgroep en er wordt gesteggeld over een geschikte trainingslocatie. Nadat voetbalvereniging ’s Gravenland als oefenterrein (te ver) was afgevallen, bleef het schoolpleintje van het o.b.s. Elckelyc over. Op het schoolpleintje bevindt zich namelijk een heus minivoetbalveldje.
Vanwege de middagpauze aldaar zijn de kinderen veroordeeld tot een hoekje op het schoolplein met jassen als doelpalen. Dochtertje Fleur is samen met een ander meisje de eerste die onderuit gaan op de hobbelige stoeptegels. Vijf kusjes en ze is weer opgelapt. De vader, annex trainer, was een rustige man die het verrassend goed deed bij de kinderen. Geduldig liet hij de kinderen gecontroleerd losgaan op die paar vierkante meter. Ik, een continue appende vader en een goedlachse moeder staan toe te schouwen. Even verderop een zich wat afzijdig houdende dame van aziatische komaf die twee roodharige meisjes onder haar hoede heeft.
Op het moment dat iedereen het welletjes vindt, is ook de schoolpauze klaar en komt het minivoetbalveldje plotseling vrij. We besluiten af te sluiten met een wedstrijdje tussen ouders en kinderen. De ouders winnen per ongeluk. Fleur en ik hebben de 1-1 op het scorebord gezet. De appende vader scoort de winnende met een rollertje vanaf het doel dat hij verdedigt.
Dat vindt eigenlijk iedereen jammer.
Disclaimer: gratis te lezen, doneren mag ook:
vadertje.backme.org
