Afgelopen zaterdag was het schoolvoetbaltoernooi. Toen dochtertje Fleur (7) daarvoor inschreef was ze enthousiast. Gebrekkige – en dan ben ik mild – communicatie en ik vermoed een flinke portie desinteresse zorgden voor een minimale, geïmproviseerde voorbereiding. Drie korte trainingen, waarvan Fleur er aan twee kon meedoen, bleken bij lange na niet genoeg om op het toernooi een vuist tegen de overige 3 ploegen uit de poule te maken. Alhoewel de laatste ploeg verslagen werd. Dit was te danken aan de nóg geringere lengte van de tegenstander en een soortgelijke voorbereiding. Wat ik een prestatie op zich vond. Het kon het aangedane leed van de twee voorafgaande wedstrijden niet verzachten.
Het begon onderweg naar de sportvereniging ’s Graveland. Onderweg kreeg ik vlak na elkaar enkele appjes. Dat kan er maar één zijn. De Ex. Zij was met dochtertje Fleur halsoverkop vanuit Zeist vertrokken omdat de wedstrijdleiding van het toernooi op het laatste moment de aanvang van de eerste wedstrijd van tien voor tien naar negen uur had verschoven. De Ex was als klap op de vuurpijl naar het verkeerde voetbalterrein gereden. Die informatie stond in de allereerste berichtgeving over het toernooi. Die was inmiddels allang weer veranderd. Hoe dan ook. Ik kwam net op tijd aan om te vernemen dat het team Montessori Zuid – de school van Fleur – nog net niet met dubbele cijfers verloren had. De tweede wedstrijd was anders. Die liep ruimschoots in de dubbele cijfers. In het voordeel van het andere team.
Dochter Fleur had na de eerste wedstrijd al flink de pest in, maar na de tweede nederlaag – een regelrechte slachting – was ze ontroostbaar. “Dit is toch niet leuk meer?!” was haar doortraande wanhoopskreet. Het duurde even voor dat de Ex en ik haar hadden getroost. De derde wedstrijd was niet veel meer dan een washandje om de vijver te absorberen. Niet genoeg. Fleur was uitgeblust aan die wedstrijd begonnen en geen enkele uitslag had haar geknakte enthousiasme kunnen herstellen. Natuurlijk heeft ze veel plezier gehad, om die twee wedstrijden heen. En natuurlijk waren de tranen deels door vermoeidheid aangezwengeld, maar het verdriet zat diep en dat was te zien. Gelukkig was veel familie van Fleur aan komen waaien. Ze was omringd door troost.
En een patatje/frietje (doorstrepen naar keuze) achteraf maakt het verwerkingsproces ook iets makkelijker.
Ik kan me nog enkele schoolvoetbaltoernooien van mezelf herinneren, maar die gingen nooit ongemerkt als een nachtkaars uit. Er was, voor zover mijn blik reikte, niemand van de school aanwezig. Na de laatste poulewedstrijd wat het toernooi afgelopen. De teams werden aan hun lot overgelaten. Alleen jongensteams speelden finales en troostfinales. Zelfs als wij vroeger alles hadden verloren, werden we toch nog gehuldigd voor deelname en kregen we een herdenkingslintje. Dat gaf een afgerond gevoel. Dat was prettig. Niets van dat alles voor Fleur. Een paar ouders maakten nog een groepsfotootje, maar dat was het dan wel.
Ik was verrast toen ze zondagavond gebracht werd door de Ex en bijzonder stellig zei: “Voetballen doe ik nooit meer.” Ik begreep het, maar vond het wel jammer.
Het was voor het eerst in bijna 40 jaar dat ik weer eens op een voetbalveld stond. Ik heb zelfs nog even voor SV ’s Graveland gevoetbald. Ik heb Fleur alleen gezegd dat ik het snapte.
De rest komt later wel.
Disclaimer: gratis, maar doneren is welkom op
vadertje.backme.org
