Mijn dag begint op de manier die tegen wil en dank al aan het wennen is. Sinds mijn longen eenzijdig hebben besloten de curve naar beneden in te zetten, heb ik niet veel keus. Vooralsnog zijn het hopeloze longen, omdat (nog) niet kan worden achterhaald waardoor die snelle verslechtering wordt veroorzaakt. Hoestend, proestend en Spaans benauwd sta ik tegenwoordig op. Zo snel als mogelijk moet ik met wattenstaven, zoutoplossing en keukenrollen in de weer om de krochten naar mijn longen weer enigszins vrij te krijgen voor maximale zuurstofinstroom via mijn trachea stoma. Een bittere noodzaak omdat mijn longen nog maar 24 procent van hun originele capaciteit kunnen leveren. Elk longblaasje telt, zal ik maar zeggen. Ik vermoed dat dit ochtendritueel zich als een slapstick laat aanzien, als je dit van enige afstand zou kunnen bekijken.
Terwijl ik rood aangelopen en paniek onderdrukkend mijn weg zoek, praat dochtertje Fleur (7) honderduit en drie katten doen, onder onafgebroken luid gekrijs, hun uiterste best mij te laten struikelen tijdens de hindernisbaan van bed naar keuken. Ze wijzen nog net niet met hun poten naar hun opengesperde mauwmuilen. Het is duidelijk wat ze willen: eten. En snel ook. Meedogenloos gaan ze met me om. De katten dan. Fleur soms ook maar dat is meer door onhandigheid dan uit gebrek aan empathie.
Eenmaal beneden verlegt Fleur altijd onmiddellijk haar aandacht naar barbies en beeldschermen.
Betraand en half gestikt, krijg ik het gelukkig nog steeds elke ochtend voor elkaar om vrij snel de katten eten te geven en mezelf daarna van de verstikkingsdood te redden. Als eenmaal de luchtwegen vrij zijn gemaakt, breekt een periode van relatieve rust aan. Ik maak ontbijt en zoek kleren bij elkaar voor Fleur. Vandaag hoef ik maar drie keer te zeggen dat ze nu eens door moet eten. “Laatste waarschuwing! Anders gaat je telefoon uit!” zeg ik vaker dan me lief is. De eerlijkheid dicteert te melden dat er langzaam een aandachtsverschuiving naar poppenland (Ken & Barbie) in gang lijkt gezet. Vooral de verzonnen verhalen die Fleur erbij vertelt zijn amusant. Ik hoop dat deze ingeslagen weg Fleur bevalt. Er kunnen geen verhalenvertellers genoeg zijn, wat mij betreft.
Maar goed.
Ik moet vandaag naar het ziekenhuis om bloedgasmetingen te gaan bespreken met een longarts die ik nog niet eerder heb gezien, maar die mijn dossier blijkt te kennen. Fleur heeft met school een ‘boerderijdag’ in Baambrugge en wordt na school opgevangen bij een vriendinnetje thuis. Ik heb daardoor de tijd om me solide voor te bereiden op het bezoek aan de longarts. Dit betekent in de praktijk drie kwartier aan de vernevelaar. Daarna verwijder ik slijm en overige ongure elementen uit mijn stoma, waardoor de kans op onbedaarlijke hoestbuien wordt geminimaliseerd. Een noodzakelijk ritueel dat dagelijks minimaal twee keer herhaald moet worden en dat ik eigenlijk al spuugzat was na de eerste keer.
Ik ben niet verrast als de longarts zegt dat mijn bloed in uitstekende staat verkeert. Voldoende zuurstof en geen ophoping van koolstofgassen. Soms wens je dat er als er niets gevonden wordt, het ook echt niets is. Dat is bij mij zelden het geval. Meestal kost het een scala aan onderzoeken en moeten allerlei symptomen van verschillende onderzoeken gelinkt worden om tot een sluitende conclusie (‘aandoening’) te komen. Het zij zo. Zenuwen hebben plaatsgemaakt voor gelatenheid. Gelatenheid uit zelfbehoud. Zenuwen kosten teveel energie.
Ik meld aan de longarts nog even subtiel de associatie die ik dagelijks opgedrongen krijg met de dubbele longontsteking die een aantal jaar geleden me bijna het leven heeft gekost. De arts komt niet verder dan het vermoeden dat mijn verslechterde longen te maken kunnen hebben met de bestralingen (gôh) en het advies dat ik bij onraad vooral snel contact moet opnemen. Ik onderdruk een gaap. De informatie die uit ‘zijn’ onderzoeken komt, stuurt hij door naar de KNO arts en mijn huisarts.
Ik onderdruk weer een gaap. Hij wenst me veel sterkte.
Later die dag haal ik Fleur op bij haar vriendinnetje. In de auto vraagt ze om m’n telefoon. Eigenlijk wil ik horen hoe haar dag was. Maar ze is moe van de dag. Wij allebei. Dan straks maar vast de poppen voor morgen klaar zetten.
Verhalen, wil ik.
Disclaimer: gratis maar doneren wordt gewaardeerd en kan via:
vadertje.backme.org
