Zoals de meeste van mijn trouwe lezers inmiddels wel weten, ben ik vaste klant in het AUMC ziekenhuis. Anderhalf jaar geleden is er een tumor die zich om mijn stembanden en strottenhoofd had gekronkeld weggesneden. Niemand kan je voorbereiden op wat daarna komt. En zeker niet in mijn geval. Mijn leven is verworden tot een absurdistische kermisattractie die telkens onverwachte wendingen blijft nemen. Never a dull moment. Bij een van mijn laatste bezoekjes – een controle voor ’t een of ’t ander – werd mijn lengte weer eens gemeten. Eén meter en 72 centimeter.
Wat?!
Ik ben ergens in de afgelopen anderhalf jaar een hele centimeter kwijt geraakt. Dat maakt het verschil met mijn maximale lengte twee centimeter. Ooit is mijn lengte op 1.74 m vastgesteld. Om onduidelijke redenen (of redenen die ik me niet meer kan herinneren) staat 1.73 m genoteerd in mijn paspoort. Mijn ‘nieuwe’ lengte hoorde ik voor het eerst.
Vroeger grapte mijn oma altijd dat naarmate ze ouder werd kromp en dat er, als ze maar oud genoeg werd, uiteindelijk niets van haar zou overblijven. Dat was bijna gelukt. Ze is 99 jaar oud geworden en ze was ongeveer gereduceerd tot de lengte van een elfjarige.
Zoals altijd bij dat soort dingen, betrek ik het niet op mezelf. ‘Dat gebeurt mij niet, dus hoef ik er niet over na te denken.’ Zoiets. En als het me al zou overkomen dan toch pas als ik minimaal 80 jaar oud ben. Zoals gewoonlijk had ik het mis. Niet zo raar natuurlijk als mijn enige argument is dat het ‘mij niet overkomt.’ Wat ik wel raar vind is dat niemand ervan opkijkt. En dan met name in het ziekenhuis. Ook niet als ik duidelijk maak dat ik vorig jaar nog een centimeter langer was. Schouderophalend en minzaam glimlachend wordt er op die vaststelling gereageerd. En dat terwijl de paniek in mijn hoofd losbarst. Volgende maand word ik (pas) 59 en dan ben ik nu al aan het krimpen? Ga ik dan snel dood? Zijn dit de voortekenen? Of is beginnende krimp op mijn leeftijd normaal? Ik weet het echt niet.
Ik kan natuurlijk gaan googelen, maar de ervaring leert dat ik dan (nieuwe) zaken tegenkom die ervoor zorgen dat mijn paniek alleen maar toeneemt.
Bij de behandeling – operatie en bestraling – die ik heb gehad voor keelkanker ben ik pas na 5 jaar uit de gevarenzone. Voor zover dat kan. In ieder geval zijn mijn overlevingskansen dan explosief gestegen. Tijdens die vijf jaar moet ik het doen met fifty-fifty aan overlevingskans. Nog drie-en-een-halfjaar te gaan. Voor een vermoeide en ongeduldige twijfelaar als ik, een ongekend lange helletocht. De Kiezel heeft ervoor gezorgd dat ik op mijn hoede moet zijn voor zaken waar ik me vroeger niet of nauwelijks mee bezig hield. Veel van die zaken kunnen (in)direct terminale gevolgen hebben. Paranoia ligt voortdurend op de loer.
Hierdoor krijgen randzaken, als lengte en gewicht, me steeds strakker in hun verwurgende greep. Naast mijn verwarring over mijn afnemende lengte is mijn gewicht een andere zorg. Dat is vijftien kilo toegenomen van 75 naar 90 kilo. Geen idee waar het vandaan komt. Zoveel eet ik niet. De enige ‘afwijking’ die ik kan verzinnen is dat ik vrijwel uitsluitend leef op kleine medische voedingsflesjes die volgens de ziekenhuisdiëtiste volledige maaltijdvervangers zijn. Zo’n drie gemiddeld per dag. De longarts was uitermate verbaasd over mijn gewichtstoename, maar daar bleef het bij. Tegen die verbazing loop ik vaker aan. Maar niemand schijnt erdoor te worden gealarmeerd.
Ondertussen zie ik mezelf verworden tot een kabouter Plop parodie. Kleiner en dikker. Voor het eerst zie ik slechts een rijtje gerimpelde tenen als ik onder de douche naar beneden kijk. De rest is verborgen onder een afdak van Silly Putty. Ik eis geen nader onderzoek. Daar ben ik te verdomde moe voor. Eén ding staat in ieder geval vast.
Kabouter Plop en ik zullen geen vrienden worden.
Disclaimer: gratis te lezen, donaties welkom op:
vadertje.backme.org
