Het vertrouwen in Willem Alexander is volgens het opiniepanel van EenVandaag gezakt naar 54%. Bij zijn aantreden in 2013 was dat nog 80 procent en is steevast hoog geweest (waarom is mij een raadsel, maar goed). Tot aan corona. Een onhandige vakantie naar Griekenland, stiekem jagen in koninklijke bossen, handen schudden tijdens corona, een feessie voor Amalia met teveel gasten en nog wat wereldvreemd gepruts, vooral tijdens corona, zijn debet aan de vrije val. Maar nog steeds heeft meer dan de helft van de bevolking vertrouwen in de Koning. Hoezo überhaupt je vertrouwen verspillen aan iemand die er niet of nauwelijks toe doet? Een miljoenen verslindende familie die geen idee heeft hoe zich te gedragen. Úw miljoenen.
Een staatshoofd die geen staatshoofd is.
Een wereldvreemde man die kak heeft aan ‘zijn’ volk. Of gewoon een heel slechte pr-afdeling heeft. Maar waarschijnlijk allebei. Elke Jan Lul had hem natuurlijk kunnen (moeten) vertellen dat sommige dingen niet zo handig zijn om te doen.
“Majesteit, gezien de pijn die het Volk moet ondergaan wegens van regeringswegen opgelegde coronamaatregen, is het wellicht verstandig dat Uw reis naar Uw Griekse Paleis voorlopig even wordt uitgesteld.”
“Ach wat, lakei! Het gepeupel heeft zich maar koest te houden! Wij en ons gezin hebben dit ruimschoots verdiend! Ik ben per slot van rekening de Koning!”
“Jawel, Majesteit.”
Weer zit het ‘gepeupel’ met de gevolgen opgescheept. Niet vanwege die vakantie. Van mij had-ie er mogen blijven. Maar die poppenkast daarna. De spijtbetuiging op nationale televisie. De tering! Niet om aan te zien. Het leek verdomme wel Lucky TV. Hortend en stotend perste Wimpie, zichtbaar tegen zijn zin, een ‘oprechte’ excuses eruit. Maxima die ernaast zit met een hoofd alsof ze two girls and a cup zit te kijken. Om nachtmerries van te krijgen.
Zo nu en dan kom ik het argument tegen dat ‘hij er ook niets aan kan doen, hij is nu eenmaal als koning geboren.’ Ja, dag! Je kunt ook bedanken. Of het een tijdje doen, je zakken vullen en dan lekker de troon overdragen. Of nog beter: de kroeg induiken, zo lam als een garnaal worden en als ze je dan hebben gevonden zeggen dat je afstand van de troon hebt gedaan. Terwijl je wordt afgevoerd je kop uit het raampje steken en heel hard ‘Leve de Republiek’ roepen. Dan zou ik meteen fan van Wimpie zijn. Maar dat zit er helaas niet in, vrees ik.
Al deed hij maar íets koninklijks – binnen de mogelijkheden van zijn beperkte denkvermogen – dat hem zou onderscheiden. Bijvoorbeeld in een onhandige speech – geheel onverwacht en door hemzelf geschreven – uitspreken dat hij dit jaar zijn verjaardag niet viert, omdat er door de gruwelen van de oorlog, die ook op onze drempel staat, geen reden is tot feestvreugde. Dat zou toch fantastisch zijn.
Al is het alleen al om de paniek die dat zou veroorzaken bij het in oranje gehulde gepeupel, die geëmotioneerd roepen dat zie ‘hier drie jaar op hebben moeten wachten!’ Twee keer een feestje gemist in twee jaar tijd en het leven is nauwelijks meer de moeite waard. Want als er niet gehost, gezopen en gelald kan worden, wat heeft het leven dan voor zin?
En die oorlog moet ook maar even wachten tot morgen, Wimpie.
Disclaimer: Gratis en voor niets. Voor presidentiële donaties:
vadertje.backme.org
