Hier spuit elf.
Iedereen is al over elkaar heen gevallen om hun mening te geven over de Kaars van Derksen en de ontploffing aan reacties op bewuste uitzendingen van Vandaag Inside. En dan kom ik het nog eens dunnetjes overdoen. Want ik heb er namelijk ook nog iets over te zeggen.
In een paar dagen tijd zag ik een vieze drol uitgroeien tot een stinkende mesthoop, waar ik kramp aan de spieren onder mijn te vaak opgetrokken wenkbrauwen van kreeg. Voor m’n neus voltrok zich een prima samenvatting van een doorgeslagen maatschappij. Het quasi nonchalante stoere mannen gelul van Derksen, de woke die er bijgesleept werd (Derksen ziet overal woke-complotten), maar die er helemaal niet was. En last but not least: de cancelculture, dat eigenlijk niet veel anders is dan het ridiculiseren, negeren en wegzetten (kaltstellen) van datgene wat de morele inquisitie niet bevalt. Vaak als direct gevolg van doorgeschoten vingertjeswijsgedrag. Niks nieuws, behalve het woord, we doen het al sinds het begin der tijden. Aan de talkshowtafel van VI werden al deze ingrediënten bij elkaar gemieterd waar het tot een bijzonder onsmakelijke smurrie werd geroerd. Tot overmaat van ramp zat ook nog de Nanny des Vaderlands en Duider der Onderbuik, Angela de Jong aan tafel. Die vrouw is niet weg te jagen.
Overigens vind ik woke als beginsel prima (je bewust zijn van je omgeving en daar waar kan rekening ermee houden). De uitvoering die sommigen er aan geven is, zoals zoveel in het huidige tijdsframe, vaak nogal doorgeschoten. Het is voor sommigen een soort heilige kruistocht tegen de ondeugdelijkheid geworden, die resulteert in een niet te onderdrukken behoefte om constant met de corrigerende vinger te wijzen. Dat schijnt te werken, want mensen zijn bang om iets fout te doen, waardoor de macht van de vingerwijzers groeit. Synchroon met de angst. En dan gaan er juist dingen fout.
Maar goed.
Nu stoor ik me nog maar hoogst zelden aan de verbale poep van Derksen & Co. Het bedienen van de onderbuik is deel van het format en daar heeft het programma grotendeels zijn populariteit aan te danken. Als het me niet bevalt, zap ik weg. Waar ik me aan stoorde was de onwil van Derksen om zichzelf te corrigeren. Al snel werd duidelijk dat een grote groep misbruikte vrouwen zich ernstig gekwetst voelden door zijn ‘kaarsverhaal’. Ik geloof niet dat Derksen bewust deze groep vrouwen wilde beledigen. Maar waarom is het dan zo moeilijk om de dag erna te zeggen dat het hem spijt? Het was inmiddels duidelijk wat hij had aangericht? Dan was het meteen klaar geweest en had Derksen enig respect afgedwongen. Of in ieder geval de mond gesnoerd. In plaats daarvan wauwelde hij wat over ‘geen excuses maken over iets van 50 jaar geleden’ en kroop hij zelf in de slachtofferrol. “Heel Nederland valt over me heen” en “ik heb het allemaal zelf gedaan.” Ik kreeg er een ongemakkelijk ‘how can I make this about me?’ gevoel bij.
Enfin, uiteindelijk had Derksen het wel gezien en kapte ermee. Gijp en Genee verklaarden zich solidair en weg was de talkshow. Kon niet anders want excuses kwamen niet en die had John de Mol sr. geëist.
Het meest storende was dat elke andere praattafel bij elke andere omroep dit onderwerp tot op de graat werd afgekloven. Elke BN-er werd grif naar een mening gevraagd. Van belang of niet. Dat donderde niet. Juicekanaal waardig. Om compleet debiel van te worden. Hlf8, Op1, Jinek, Khalid, Sophie tot aan het NOS journaal aan toe. Overal ging het erover. Maar het ergste was wel dat het niet of nauwelijks ging over waar het nu juist wél over had moeten gaan:
De vrouwen met een trauma door seksueel misbruik. Maar in plaats daarvan werden ze wéér misbruikt.
Dit keer voor de kijkcijfers.
Disclaimer: gratis te lezen, donaties zijn welkom op:
vadertje.backme.org
