Ik heb nogal eens aanvallen van opruimwoede. Eigenlijk moet ik zeggen: verplaatswoede. Want daar strandt het vaak. Soms omdat mijn beperkte voorraad aan energie op is, maar meestal omdat ik halverwege geen zin meer heb. Nu moet ik erbij zeggen dat ik omkom in de troep waarvan amper de helft ook echt van mij is. Sinds mijn scheiding vorig jaar mei (alweer ’n jaar geleden!) doet mijn huis dienst als opslag voor de troep van mijn ex. Ik woon op mijn werk zou je kunnen zeggen. Ik schrijf stukjes thuis. Ik ben doordeweekse kinderopvang. Ik ben opslagbeheerder voor één klant en aannemer van alle randklusjes die voor eerdergenoemd noodzakelijk zijn. Het meest zit de opslag me dwars. Er staat teveel om te kunnen doen met mijn huis wat ik wil.
Kortom: vaak een frustrerende onderneming. Maar niet altijd.
Heel soms levert het ook wat aangenaams op. Vanochtend had ik weer zo’n aanval. Meestal heb ik een plan, dat dan in de soep loopt, maar dit keer niet. Ik liep als een verdwaalde door mijn eigen huis, zoekend naar een doel. In het voorbijgaan trok ik de badkamerdeur open. Nou ja, badkamer, meer een piepklein hokje waar net een douche en wastafel in passen. De oppervlakte is ongeveer het formaat van een europallet. In een vorig leven heb ik van spul dat ik overhad – drie kunststof bloembakken en een stuk hard gaas – een opbergrekje gemaakt voor badspulletjes. De onderste twee zijn geconfisqueerd door dochter Fleur (7) en de bovenste mag ik gebruiken. Er lag een handdoek verfrommeld over de bovenste bak. Ik trok de handdoek iets te wild weg, waardoor er enkele andere spullen meekwamen. Toen ik die teruglegde zag ik een potje Nivea. Die ronde blauwe.
Ik wist niet dat ik ‘m had en hij zat nog helemaal dicht. Dat kwam goed uit omdat mijn benen die nog steeds opgezwollen zijn door vochtophoping nu ook zijn gaan lijken op de bodem van een uitgedroogde rivier. Vol met breuklijnen en schilfers. Een beetje crème kan geen kwaad. Ik nam het potje mee naar beneden en ging op een eettafelstoel zitten. Ik gaf Fleur opdracht zichzelf in te smeren zodat ik ook nog even de gelegenheid had mezelf een behandeling te geven. Ik draaide het potje open en tilde het zilveren afdekfolie een stukje omhoog.
En toen gebeurde er iets ongewoons.
Heel even rook ik de Nivea. Dat is ongewoon omdat ik, na het verwijderen van een keeltumor, ook mijn reukvermogen kwijt ben geraakt. Het gebeurt af en toe dat ik iets kan ruiken als ik op de juiste manier een hap lucht neem en die op het juiste moment mijn neus in forceer. Dit kun je oefenen, maar dat is me teveel gedoe. Bovendien als ik me erop focus, lijk ik op een naar adem happende kikker. Daar komt bij dat ik nogal eens lucht doorslik en dan boer ik me daarna misselijk. Dus, laat maar.
Als ik ruik dan is het toeval en doe ik per ongeluk alle vereiste handelingen goed. Doordat ik de Nivea rook, stond ik opeens in mijn blauwe zwembroek in de badkamer. Tegenover me zat mijn moeder in haar bloemetjes bikini op haar hurken. Haar gezicht glom en ze had een haarband in waardoor je goed de strepen van haar coupe soleil kon zien. Ze lachte terwijl ze met haar vinger klontjes Nivea op mijn wangen, kin, voorhoofd en neus tipte. De plotselinge herinnering verraste me volledig. Soms zijn herinneringen zo helder dat het lijkt alsof je er écht bent.
Door de schaterlach van Fleur week de herinnering. Ze wees naar mijn hoofd.
Ik had ongemerkt mijn wangen, kin, voorhoofd en neus onder de Nivea gesmeerd.
Disclaimer: gratis stukje, doneren kan
via vadertje.backme.org
