Ik ben uitgenodigd voor een feestelijke bijeenkomst. Op Hemelvaartsdag ergens in het midden van het land. Omdat ik nooit ergens voor wordt uitgenodigd was het zaak om te checken of ik nog wel iets in de kast heb hangen wat geschikt is om aan te trekken. De bijeenkomst is, denk ik, niet heel erg officieel, maar wel belangrijk genoeg om niet in een afgetrapt joggingpak naar toe te gaan. Dat afgetrapte joggingpak is zo’n beetje het enige dat ik nog draag (geen zorgen, ik heb er meerdere, dus ze zijn nooit vies). Dat heeft verschillende redenen, waarvan ik er hierboven al één noemde. Belangrijker is de medische overweging. Joggingbroeken drukken minder op mijn buik (darmen en maag) dan reguliere broeken. Door allerlei inwendige complicaties – waar ik u niet mee ga vervelen – kan ik maar een beperkte tijd een ‘normale’ broek dragen, voordat mijn ingewanden een niet te onderdrukken opstand ontketenen.
Tot mijn ontsteltenis werd ik op een zeer onwelkome verrassing getrakteerd. Ik pas niets meer van wat al een jaar of dertig regelmatig om mijn lijf heen zat. Als gegoten, mag ik wel zeggen. Broeken, colberts, polo’s en overhemden die tot nu toe altijd eerder iets te groot waren, zijn nu plots ruimschoots te klein. Ik geef de schuld aan de medische proteïne bommetjes die als complete maaltijdvervangers worden gepresenteerd door diëtisten van het AUMC, waar ik een vaste klant ben. Die gebruik ik, op voorschrift, als sinds anderhalf jaar vanwege slikproblemen door de keeloperatie en navolgende bestralingen.
Negentig kilo schoon aan de haak (ik ben zo’n beetje mijn hele volwassen leven rond de 75 kg geweest). Ik geloofde mijn ogen niet toen ik het zag. Ik ben stiekem dik geworden. Althans mijn buik. Vaak kijk ik niet in de spiegel. Er is weinig vrolijks meer te beleven aan mijn lichaam sinds er een keelstoma is aangelegd en een compleet lymfeveld uit mijn keel is weggesneden. Dat gebied is op zijn beurt weer aangevuld met mijn rechterborstspier die nu vrijwel volledig mijn hals bevolkt.
Omdat ik niks meer pas heb ik uit pure noodzaak toch maar even de spiegel geraadpleegd. En inderdaad. Een fiere buik die ik nog niet eerder op mijn nuchtere lijf had gezien. Hij hangt niet. Hij blubbert niet. Strak gespannen. Arrogant en trots. Niet eens veel vet. Gewoon heel erg opgezet. Het ziet er een beetje uit als een zwangere buik. Nadat ik een – volgens mij – redelijke inschatting had gemaakt van mijn omvang begaf ik me naar een goedkope kledingwinkel. Ik kan alleen maar denken in S, M, L & XL als het gaat om kleding. Mijn hele leven heb ik M gedragen. Mijn inschatting is dat ik nu minimaal op L zit. Een goedkoop overhemd logenstrafte die inschatting. Minimaal XL moest ik aan mezelf toegeven. Bon bewaard, overhemd omgeruild en het past precies.
Gewapend met die wetenschap moest ik nog op pad voor een broek. Ik nam de gok met twee broeken. In één daarvan stond dat het past voor iedereen die tussen maat 30 en 40 zit. Dat begreep ik pas toen ik ‘m (thuis, want ik ben allergisch voor pashokjes in winkels) aantrok en de, op het oog normale, spijkerbroek aan alle kanten begon uit te rekken. Ah, stretch. Ik voelde me een Duitse worst die net in een varkensblaas was geperst. De tweede broek komt bij de kringloopwinkel vandaan. In mijn paniek had ik bedacht dat ik me daar geen buil aan een mislukte aankoop kon vallen. Alles is daar spotgoedkoop. Zo ook de broek die ik daar vond en inschatte als passend bij mijn nieuwe formaat. Later bleek mijn inschatting juist, al is het kantje boord. In mijn overmoed had ik ook nog het enige giletje meegenomen dat ik toevallig vlakbij de broek zag hangen. Véél te klein, maar spotgoedkoop dus niet heel erg.
Vlak voordat ik naar huis wilde gaan – ik had al gevraagd aan een medewerker waar ik kon afrekenen – viel mijn oog op een fucking badass jas. Echt leer, lekker verrot, van Jack & Jones, XL en maar 19 euro. Hij zit als gegoten.
De rest doet er niet meer toe.
Disclaimer: Gratis lezen mag. Delen is fijn. Doneren ook en kan via:
vadertje.backme.org
