Ik zit er middenin. Een overlevingsmarathon. Voor veel normale mensen – bestaan die eigenlijk? – is het dagelijkse routine, maar niet voor mij. Voor mij is altijd alles anders. In dit geval, hoe kan het ook eigenlijk anders, komt het door mijn medische staat en de gevolgen hiervan voor mijn uithoudingsvermogen. Dat zit zo. De moeder van dochtertje Fleur (7) is op vakantie naar de Verenigde Staten waar de man woont waarvoor ze mij heeft verlaten. Op zich niets nieuws. Die twee vliegen wat af. Ook de klimaatcrisis moet wijken voor hormonen. Wat het deze keer lastig maakt is de duur. Bijna twee weken. Normaal gesproken is, sinds onze echtscheiding, het schema voor Fleur’s aanwezigheid ongeveer de helft van elke week bij de andere ouder. Mijn ‘sessies’ lopen van zondagavond tot en met donderdagochtend. Daarna ben ik gesloopt en slaap ik soms een hele dag de vergetelheid in.
En nu moet ik bijna twee weken zien te overleven. Inclusief enkele activiteiten die Fleur gewoon is te ondernemen met de buitengewoon fitte moeder (voordat ze me verliet heeft ze zich nog wel even in een strak lijf getraind). Fleur zou Fleur niet zijn als ze niet een sport had gekozen die op z’n minst een minder voor de hand liggende keuze is van de meeste jonge meiden. De klimsport. Ja, dat is een officiële sport. Weliswaar niet olympisch, maar toch zeer professioneel. Voor zover ik dat tenminste kan beoordelen als leek. Duizelingwekkende hoogtes bedwingt ze in een speciaal tuigje en speciale klimkleding. Ik heb geen hoogtevrees, maar hier gaat zelfs mijn onverschillige hoofd van tollen. Fleur zit weliswaar vastgeklonken aan een touw waardoor het onmogelijk is te pletter te vallen, maar als je eigen kind op grote hoogte niet veel meer dan een vlieg op de muur lijkt is alles anders. Die hel moet ik morgen zien te doorstaan.
Mijn vingers jeuken om stukjes te typen. Eenmaal achter het toetsenbord neemt de flatline het over. En komt er niks. Vaak is een halve column die zich in mijn hoofd had gevormd in de paar stappen naar mijn bureau verdwenen. Of onherkenbaar verminkt want op z’n minst de clue kwijt. Dit stukje ben ik gisteren begonnen – het is vrijdag – en ik ben nu alweer vergeten wat ik op wou schrijven. Vanmiddag zat ik nog vol ideeën. Prachtige zinnen vochten om voorrang. Niet één kan ik me herinneren. Vaag staat me nog een oninteressante retirade tegen de liefde bij, maar daar kan ik niks meer mee omdat het hart van die gedachte uit mijn geheugen is gerukt. Ik kijk naar het aantal woorden dat ik tot nu toe heb getikt. Daar moet nog wat bij.
Dus vul ik de alinea’s hierboven aan en denk aan koffie.
Disclaimer: gratis stukje, doneren mag natuurlijk ook via:
vadertje.backme.org
