Een column kan over van alles en nog wat gaan. Vaak zitten er wat grappige vondsten of andere spitsvondigheden in verwerkt. Dat is niet eenvoudig, want in een column is er al gauw overdaad die schaadt. Doseren is één van de fundamenten in de complexe constructies die een column een goede column maakt. Er zijn een aantal columnisten die daar heel bedreven in zijn. Maar dat zijn er niet veel en die schrijven ook al decennia lang. Het vereist jarenlang oefenen om kunde aan talent te rijgen. Columns zijn aan allerlei beproefde regels gebonden. Ik schend ze regelmatig. Eén ervan is niet (te)veel over jezelf en je leedwezen te kwekken. En dat is precies wat ik nu ga doen. Willens en wetens. Ooit heb ik dat proces zelf in gang gezet, dus moet ik ook B (blijven) zeggen. Ook al staat het me regelmatig tegen. Het doorvermoeide hoofd laat overigens niet zoveel anders toe.
Onder ‘normale’ omstandigheden vind ik het leuk om naar de vrolijke noot te zoeken ter compensatie van de – meestal – serieuze insteek van mijn stukjes. Zo streef ik naar enige balans. Maar de omstandigheden zijn niet meer ‘normaal’. Normaal zet ik bewust tussen aanhalingstekens omdat het rete-subjectief is. En op mijzelf al helemaal niet van toepassing. Gewenning is in mijn geval een beter woord. Ik was redelijk gewend – en daardoor ook redelijk tevreden – met mijn leven. Dat wil zeggen tot anderhalf jaar geleden. Kanker (en ander significant medisch ongemak), corona en een echtscheiding zijn de belangrijkste verantwoordelijke ‘understatements’ van mijn persoonlijke verval.
Ik zal in dit stukje verder niet ingaan op de totstandkoming van al dat (medische) ongemak, omdat ik dat al uitvoerig in eerdere stukjes heb beschreven. De mentale dreun van de echtscheiding heb ik hanteerbaar kunnen maken. Dacht ik. Dat zou waarschijnlijk nog steeds zo zijn als het energieverlies, dat maar door blijft zetten, niet op zo’n verwoestend niveau was beland. Het tast niet zozeer mijn verstandelijke vermogens aan, als wel de weerstand die ik kan bieden tegen toenemend ongemak (en dus ook opgekropte zielensmart). De tijd, en ik schreef al eerder dat de bodem nog niet was bereikt, die ik tegenwoordig kwijt ben aan (herstel)slaap en lichamelijk onderhoud is bijna alomvattend geworden. Het handjevol dingen dat ik nog wel kon doen, kan ik nog steeds maar is tot een lachwekkend korte tijd gereduceerd. Ik merk nog niet dat het tij aan het keren is. Een klein voorbeeld: zaterdag heb ik twee keer tien en één keer vijf minuten in mijn tuintje kunnen rommelen, om daarna vier uur in diepe slaap op de bank te hebben gelegen. En dat is niet vanwege slaaptekort.
Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat er dan nogal weinig tijd overblijft. Tot voor kort had ik in ieder geval nog de lust om dingen te ondernemen. Nu geef ik steeds vaker bij voorbaat op. Zelfs de meest simpele kleine genoegens leveren nauwelijks meer iets op. Een paar bladzijden lezen uit een goed boek zijn al voldoende om mijn luiken te laten dichtklappen. Van columns en podcasts kan ik nauwelijks meer genieten. Dat geldt eigenlijk voor alles waar ik plezier aan beleef. Het is afgevlakt. Alsof ik een onzichtbare lobotomie heb ondergaan. Ik kwijl er nog net niet bij. Behalve al dat persoonlijke ongemak, werkt die kutwereld ook nog eens allesbehalve mee.
Oorlog, abortusverbod, droogte, hongersnoden, boeren, demonstraties, complotten, apenpokken, coronavarianten, vingertjeswijzen, dom volk, hitsers, juicekanalen, Gideon, Joost, Annabel, Lientje, ruzie op links, populisme op rechts, klimaatveranderingsontkenning, vervuiling, racisme, vrouwenhaat, doorgeschoten woke, cancelen, hypocrisie, bedreigingen, anoniempjes, Putin, Trump, enzovoort. Zie daar maar eens iets lolligs tussen te vinden waar je je tegelijkertijd niet kapot voor hoeft te schamen. We gaan ten onder aan onszelf.
Maar als het zo doorgaat: ik eerst.
Disclaimer: gratis lezen mag. Doneren ook. Delen is aardig.
vadertje.backme.org
